czas zniw_1 issuu pelna

i skręcam kostkę, co następnego tygodnia stało się faktem. Nigdy
więcej nie kwestionowałam już jego prognozy pogody.
XX-12 przywołał mnie na spotkanie o północy. Nie miałam
powodów, żeby tam nie iść.
Kiedy się obudziłam, zegar wybił jedenastą. Przed zejściem do
komnaty Naczelnika umyłam się i ubrałam. W środku panowała
cisza. Zasłony były odsłonięte i do środka wpadało światło księżyca.
Pierwszy raz od kilku dni znalazłam na biurku wiadomość
od niego.
Dowiedz się wszystkiego o Emmitach.
Poczułam na skórze zimny dreszcz. Skoro miałam zbierać informacje
o Emmitach, oznaczało to, że prędzej czy później będę musiała
stawić im czoła. Oznaczało to także, że mogę się spotkać z 12.
W pewien sposób wypełnię jego rozkazy. 12 przeszedł właśnie
swój drugi test. Zastanawiałam się, co do tej pory widział w nocy.
W końcu uzyskam konkretne fakty o Emmitach, oczywiście pod
warunkiem, że 12 nie został zjedzony.
O północy zamknęłam za sobą drzwi i zeszłam po schodach.
Pora wykonać zadanie domowe.
Minęłam stróża. Nie odezwała się. Kiedy poprosiłam o noumeny,
podała mi, ale z zadartym nosem. Wciąż była na mnie zła
za incydent z syreną.
Na zewnątrz było chłodno i siąpiło. Poszłam do Rookery i za
kilka igieł oraz pierścieni kupiłam śniadanie – breję w papierowym
kubku. Zmusiłam się do jednego lub dwóch łyków i ruszyłam
w kierunku ogromnego kamiennego budynku, na który klauni mówili
Hawksmoor. Miał dziedziniec, wewnątrz którego mieściła się
biblioteka.
12 czekał za kolumną, ubrany w czerwoną tunikę. Na policzku
miał ciętą ranę. Kiedy zauważył mój kubek, uniósł brew.
– Ty to jesz?
179