czas zniw_1 issuu pelna

W sali wciąż unosiły się duchy osiemnastych Żniw. Szpula Terebell
przeleciała przez filary: trzydzieści duchów, wszystkie falujące
i zbierające się nad sennym krajobrazem wroga. Żaden jasnowidz
nie przeżyłby tak wielu jednoczesnych uderzeń. Czekałam, aż
upadnie.
Śmiech Gomeisy poszybował aż pod sufit. Ruchem ręki roztrzaskał
szpulę i duchy, niczym odłamki szkła z lustra, rozprysnęły
się po całej sali. Ciało Terebell uderzyło o filar i w zimnym powietrzu
rozdzwonił się dźwięk kości trzaskających o marmur. Kiedy
inni Refaici zaatakowali, Gomeisa po prostu podniósł rękę i za
pomocą jednego gestu cisnął napastników na scenę. Deski trzasnęły
się pod ich ciężarem, spadając wraz z nimi do pomieszczenia
poniżej.
Cofnęłam się i natychmiast zachwiałam, ślizgając się na krwi.
Czy Gomeisa był kimś w rodzaju poltergeista? Potrafił wykorzystywać
aport – przesuwać rzeczy, nie dotykając ich. Kiedy zdałam
sobie z tego sprawę, moje serce zaczęło walić jak oszalałe. Mógł
w każdej chwili walnąć mną o sufit.
Został tylko Naczelnik. Odwrócił się do swojego wroga, w półmroku
wydawał się straszny.
− Chodź więc, Arcturusie – powiedział Gomeisa, rozciągając
szeroko ramiona. – Zapłać za swą szczodrość.
Wtedy scena wybuchła.