czas zniw_1 issuu pelna

− Seb – powiedziałam najdelikatniej, jak tylko mogłam.
Od razu zauważył moje wtargnięcie. Ruszył na mnie, zaatakował.
Złapałam go za nadgarstki.
− Seb, to ja!
− Nie uratowałaś mnie – warczał wściekły. – Nie uratowałaś
mnie i teraz jestem martwy. Jestem martwy, Paige! I nie mogę –
uderzył w mur – wyjść – jeszcze raz – nie mogę stąd wyjść!
Jego wątła postać zatrzęsła się w moich ramionach. Tak jak za
życia miał wystające żebra i inne kości. Zwalczyłam strach i ujęłam
jego brudną twarz w dłonie. Wzdrygnęłam się na widok skręconego
karku.
Musiałam to zrobić. Musiałam poskromić gniew ducha, którym
się stał, albo pozostałby już w tym stanie na wieki. To nie był
Seb. To było jego rozgoryczenie, ból i nienawiść.
− Seb, posłuchaj mnie. Przykro mi, tak bardzo mi przykro.
Nie zasłużyłeś na to. – Jego oczy były ciemne. – Mogę ci pomóc.
Chcesz znowu zobaczyć mamę?
− Mama mnie nienawidzi.
− Nie. Posłuchaj, Seb, posłuchaj. Nie uwolniłam cię, i… i przepraszam
– głos mi się załamywał. – Ale teraz możemy nawzajem
się uwolnić. Jeśli opuścisz to pomieszczenie, je będę mogła opuścić
miasto.
− Nikt stąd nie wyjdzie. Powiedziała: „Nikt nie wyjdzie”. –
Chwycił mnie za rękę i gwałtownie potrząsnął głową, że aż zamazała
mi się przed oczyma. – Ani ty, ani ja.
− Mogę cię uwolnić.
− Nie chcę stąd odchodzić. Dlaczego miałbym odejść? Ona
mnie zabiła. Powinienem był żyć!
− Masz rację, powinieneś był żyć. Ale czy naprawdę chcesz na
zawsze pozostać w tej klatce?
Znowu zaczął się trząść.
− Na zawsze?
− Tak, na zawsze. Przecież tego nie chcesz.
491