czas zniw_1 issuu pelna

− Niektóre rzeczy lepiej wyglądają martwe – powiedziała. –
Zgadzasz się ze mną?
Nie mogłam odwrócić wzroku od tego kwiatka. I nie byłam
pewna, ale wydawało mi się, że mój szósty zmysł zadrgał.
− Tak – odrzekłam.
Nashira spojrzała do góry. Powyżej okien znajdował się cały
szereg gipsowych twarzy, przynajmniej po pięćdziesiąt na każdej
z dłuższych ścian. Najbliższa z nich przyciągnęła moją uwagę,
przyjrzałam się jej dokładniej. To była delikatna kobieca twarz z łagodnym
uśmiechem. Wyglądała spokojnie, jakby spała.
Nagle ogarnęło mnie obrzydzenie. To była L’Inconnue de la
Seine, słynna francuska maska śmierci. Jax miał jej kopię w naszej
kryjówce. Twierdził, że ta kobieta była piękna, że pod koniec
dziewiętnastego wieku stała się obsesją artystów. Eliza kazała mu
ją zakryć, co było mu nie w smak. Mówiła, że na widok tej maski
przechodzą ją ciarki.
Powoli rozejrzałam się po pokoju. Każda z tych twarzy – ludzkich
– była maską śmierci. To chyba jakiś żart. Nashira nie tylko
kolekcjonowała duchy jasnowidzów, ale także ich twarze.
Seb. A jeśli Seb też tam był? Usiłowałam spuścić wzrok, ale
zrobiło mi się niedobrze.
− Nie wyglądasz najlepiej – powiedziała Nashira.
− Nic mi nie jest.
− Cieszę się. Nie chciałabym, żebyś zachorowała teraz, w kluczowym
momencie swego pobytu w Szeolu I. – Palcem w rękawiczce
dotknęła noża na stole, wciąż patrząc na mnie. – Moi
czerwoni dołączą do nas za kilka minut, ale wpierw chciałam porozmawiać
z tobą sama. Tak szczerze, „od serca”.
Zafascynowało mnie to, że była przekonana, że posiada serce.
− Małżonek krwi informował mnie na bieżąco o twoich postępach.
Twierdzi, że robił, co w jego mocy, aby wydobyć twój talent –
powiedziała – ale nie zdołałaś w pełni posiąść cudzego sennego
krajobrazu, nawet zwierzęcia. Czy to prawda?
299