czas zniw_1 issuu pelna

− To, że żywisz do mnie urazę, to jedno, ale nie wydaje mi się,
żeby władczyni krwi pozytywnie oceniała twój stosunek wobec jej
narzeczonego. Czy też twój niejasny opis jego roli.
Jej głos spoważniał. Thuban zdjął nóż ze ściany i zamachnął
się na nią. Zatrzymał go kilka centymetrów od jej szyi. Nawet nie
drgnęła.
− Jeszcze jedno słowo – powiedział szeptem – i go przywołam.
Tym razem nie będzie tak powściągliwy.
Terebell zamilkła na chwilę. Wydawało mi się, że coś zobaczyłam
w jej oczach: ból, może strach. Musieli rozmawiać o kimś z rodziny
Sargas. Pewno chodziło o Gomeisę.
− Tak. Wydaje mi się, że przypomniałam sobie, gdzie są zapasy –
powiedziała niskim głosem. – Jak mogłabym zapomnieć o Wieży
Toma.
Thuban ryknął śmiechem. Wchłonęłam tę informację tak jak
krew wchłania flux.
− Nikt nie mógłby zapomnieć – wyszeptał jej do ucha. – Podobnie
jak dźwięku dzwonu. Czy dalej dzwoni w twoich wspomnieniach,
Sheratan? Pamiętasz, jak domagałaś się litości?
Zaczęła mnie boleć noga, ale nie śmiałam ani drgnąć. Thuban
nieumyślnie mi pomagał. Wieża Toma musiała być tą, która stała
powyżej wejścia – dzwonnica.
− Nie domagałam się litości – powiedziała Terebell – tylko
sprawiedliwości.
Z gardła wydarło mu się ostre warknięcie.
− Głupia. – Podniósł rękę aby ją uderzyć, lecz znieruchomiał.
Pociągnął nosem.
− Czuję aurę. – Znowu pociągnął. – Przeszukaj pokój, Sheratan.
Czuję tu człowieka.
− Ja nic nie czuję. – Terebell ani drgnęła. – Pokój był zamknięty,
kiedy tu przyszliśmy.
− Istnieją inne sposoby, żeby tu wejść.
− Teraz to ty mówisz jak paranoik.
375