czas zniw_1 issuu pelna

24
Sen
Nie pamiętam dobrze drogi powrotnej. Biegłam
przez dachy, obok starego kościoła i w dół drogą
w kierunku Magdaleny. Kiedy dotarłam do rezydencji,
ktoś wyciągnął rękę i porwał mnie do środka.
Naczelnik. Czekał na mnie. Bez słowa wciągnął mnie przez
drzwi. Ruszyliśmy w kierunku wschodniego podwórza. W puste
przejścia. Przez krużganki, do góry po schodach. Nie odważyłam
się czegokolwiek powiedzieć. Gdy tylko znaleźliśmy się w wieży,
upadłam na podłogę przy kominku. Z moich palców na dywanik
osypywał się czarny pyłek. Wyglądał jak sadza.
Nie zatrzymując się, Naczelnik zamknął drzwi na klucz, wyłączył
gramofon i zaciągnął zasłony po obydwu stronach komnaty.
Przez kilka minut spoglądał na ulicę przez szparę we wschodnim
oknie. Zdjęłam plecak. Paski wbiły mi się w ramiona.
− Zabiłam go.
381