czas zniw_1 issuu pelna

człowieka, podczas gdy twoja narzeczona jest w stanie robić coś
takiego? Jak możesz patrzeć jej w twarz?
− Czy powiedziałem, że kiedykolwiek osobiście przywołałem
upadłego anioła?
− Ale zabijałeś ludzi.
− Ty również.
− Nie o to chodzi.
Jego wyraz twarzy się zmienił. Spoważniał.
− Nie wiem, co mogę zrobić dla tego świata – powiedział – ale
nie pozwolę, żeby stała ci się krzywda.
− Nie potrzebuję twojej ochrony. Pozbądź się mnie. Wciśnij
mnie komuś innemu. Nie chcę już być twoją uczennicą. Chcę
zmiany opiekuna. Chce być z Thubanem, wyślij mnie do Thubana.
− Nie chcesz opiekuna z rodziny Sargas, Paige.
− Nie mów mi, czego chcę. Chcę…
− Chcesz znowu poczuć się bezpieczna. – Wstał, pomiędzy
nami znajdował się stolik do kawy. – Chcesz, żebym traktował cię
tak jak Thuban i inni, ponieważ wtedy czułabyś, że masz pełne
prawo nienawidzić Refaitów. Ale ponieważ ja nie wyrządzam ci
krzywdy i próbuję cię zrozumieć, ty uciekasz. Oczywiście wiem
dlaczego. Nie rozumiesz moich motywów. Wciąż zadajesz sobie
pytanie, dlaczego chcę ci pomóc, i nie wyciągasz żadnych wniosków.
Ale to nie znaczy, że ich nie ma, Paige. Znaczy to tylko tyle,
że jeszcze ich nie odkryłaś.
Z powrotem usiadłam w fotelu. Gorąca kawa przemoczyła mi
spodnie. Kiedy to zobaczył, powiedział:
− Znajdę ci coś innego.
Podszedł do szafy na ubrania. Moje oczy kipiały złością. Prawie
słyszałam Jaxa, jak mnie beszta: „Naprawdę jesteś głupiutka.
Spójrz na siebie, beczysz? Podnieś głowę, moja śliczna! Czego
oczekujesz – współczucia? Litości? Nie zaznasz jej ani od niego,
ani ode mnie. Ten świat to rzeźnia, moja faworyto. Teraz przygotuj
się do walki. Zrób z nim porządek”.
285