czas zniw_1 issuu pelna

i namioty wykonane z blachy falistej, sklejki i plastiku – slumsy
w centrum miasta.
I syrena. Stary mechaniczny model z pojedynczym rozdziawionym
rogiem. Nie taki jak przypominające ul elektryczne skupiska
w placówkach NDK, zaprojektowane do użycia w nadzwyczajnej
sytuacji. Miałam nadzieję, że nigdy nie usłyszę tego dźwięku dobywającego
się z wirników. Ostatnie, czego potrzebowałam, to jakaś
tropiąca mnie ludożercza maszyna.
Woń pieczonego mięsa wabiła mnie w kierunku ruder. Żołądek
skręcał mi się z głodu. Podążając za zapachem, weszłam w ciemny,
wąski tunel. Chaty wyglądały jak połączone ze sobą tunelami ze
sklejki, połatane kawałkami metalu i sukna. Nie miały wielu okien,
za to oświetlały je świece i lampy naftowe. Byłam tam jedyną osobą
w białej tunice, ubrania wszystkich osób były brudne, kolory nie
ożywiały bladych karnacji i pozbawionych życia, przekrwionych
oczu. Żaden z tych ludzi nie wyglądał na zdrowego. Musieli to być
cyrkowcy: ludzie, którzy oblali testy i zostali skazani na zapewnianie
rozrywki Refaitom aż po kres życia, a może nawet i po śmierci.
Większość z nich była wróżbitami i augurami. To najbardziej powszechny
rodzaj jasnowidzów. Kilkoro spojrzało na mnie, ale nie
zatrzymywali się. Wyglądało to tak, jakby nie chcieli patrzeć zbyt
długo.
Zapach jedzenia dochodził z ogromnego kwadratowego pomieszczenia.
W dachu z blachy falistej wycięto dziurę, która spełniała
funkcję komina. Usiadłam w ciemnym rogu, starając się nie
przyciągać niczyjej uwagi. Mięso serwowano w cienkich jak wafel
plasterkach, jeszcze różowe i miękkie w środku. Cyrkowcy podawali
sobie talerze z mięsem, warzywami i śmietaną ze srebrnych
naczyń. Kłócili się o jedzenie, wpychając je sobie do ust i oblizując
palce z gorących soków. Zanim zdążyłam się odezwać, jeden
z nich wcisnął mi w ręce talerz. Był wychudzony, ubrany w coś, co
przypominało szmaty. Na nosie miał porysowane okulary.
– Mayfield nadal rządzi?
83