czas zniw_1 issuu pelna

– Nie zabiłam Seba. – Zaproponowałam jej puszkę Sterno
i aspirynę. – Spójrz, mam to od Dostawcy. Możemy chwilkę
porozmawiać?
Spojrzała na przedmioty, po czym popatrzyła na mnie. Zmarszczyła
czoło i zacisnęła usta.
– To lepiej wejdź do środka – powiedziała.
Nie płakałam, kiedy opowiadałam jej o teście. Nie mogłam. Jax
nienawidził łez. („Jesteś bezwzględnym ulicznym draniem, skarbie.
I masz się właśnie tak zachowywać, no już, dziewczynko”). Nawet
tutaj, poza jego zasięgiem, czułam, że obserwuje każdy mój ruch.
Mimo wszystko na myśl o skręconym karku Seba robiło mi się niedobrze.
Nie mogłam zapomnieć przerażenia w jego oczach, tego,
jak krzyczał moje imię. Kiedy już wszystko jej opowiedziałam, siedziałam
w milczeniu. Zdrętwiałą nogę wyprostowałam i ułożyłam
przed sobą.
Liss wręczyła mi parującą szklankę.
– Wypij to. Musisz zachować siły, jeśli chcesz uniknąć Nashiry. –
Usiadła. – Teraz wie, kim jesteś.
Wzięłam łyk. Poczułam smak mięty.
Piekły mnie oczy, a gardło wciąż bolało, ale nie zamierzałam
rozpłakać się za Sebem. Okazałabym brak szacunku siedzącej
obok mnie Liss. Jej twarz była opuchnięta, na szyi miała siniaki po
palcach i zwichnięte ramię – a jednak, mimo wszystko, przedkładała
moje dobro ponad własne.
– Jesteś teraz częścią Rodziny, siostro – powiedziała i przyłożyła
na moje znamię ciepły kompres. Świeże poparzenie goiło się, ale
powiedziała, że blizna zostanie na pewno. O to właśnie im chodziło.
Żebym każdego dnia pamiętała, do kogo należę.
Julian spał pod wyblakłym prześcieradłem. Aludra poszła spotkać
się ze swoją rodziną. Zanim usnął, podałam mu aspirynę. Jego
nos wyglądał już trochę lepiej. Przyszedł do Liss, szukając mnie,
po tym jak nie pojawiłam się o zmierzchu, i już tu został. Ruderę
144