czas zniw_1 issuu pelna

musiałaś sobie udowodnić, że jest inaczej. Znaleźć pierwszą lepszą
osobę, która cię posiądzie, kogoś, kto nie wie nic o śniącym wędrowcu.
Tylko to ci pozostało.
− Nie próbuj się nade mną użalać – ostrzegłam.
− Nie użalam się nad tobą. Ale wiem, jak to jest. Kiedy inni
pragną cię tylko ze względu na to, kim jesteś.
− To się już nie powtórzy.
− Ale twoja samotność nie zapewni ci bezpieczeństwa, prawda?
Odwróciłam wzrok. Nie mogłam znieść tego, że wiedział. Nie
mogłam znieść tego, że pozwoliłam mu się rozgryźć. Naczelnik
podszedł do mnie i usiadł na łóżku.
− Umysł ślepca jest jak woda. Nijaki, szary, przeźroczysty. Wystarczy
aby utrzymać przy życiu, ale nic ponadto. Ale umysł jasnowidza
przypomina olej, jest w pewien sposób bogatszy. I tak
jak olej i woda, te dwa umysły nie mogą się tak naprawdę ze sobą
połączyć.
− Mówisz tak, ponieważ on był ślepcem…
− Tak.
Przynajmniej z moim ciałem wszystko było w porządku. Nigdy
nie starczyło mi odwagi, żeby po tamtej nocy pójść do lekarza. Sajońscy
medycy byli w takich sprawach zimni i bezlitośni.
Coś do mnie dotarło.
− Jeśli umysły jasnowidzów są jak olej – uważnie wypowiadałam
każde słowo – w takim razie jakie są wasze umysły?
Przez chwilę nie byłam pewna, czy mi odpowie. W końcu głębokim
aksamitnym głosem wypowiedział tylko jedno słowo.
− Ogień.
Ten pojedynczy wyraz przeszył moją skórę. Pomyślałam o tym,
co się działo po połączeniu oleju i ognia: eksplozja.
Nie. Nie mogłam myśleć o nim w taki sposób. On nie był człowiekiem.
To, czy mnie rozumiał, czy nie, było nieistotne.
Spojrzał na mnie.
414