czas zniw_1 issuu pelna

w cytadeli, i powiadamiał ludzi w rezydencjach o kolejnych działaniach
za pomocą liścików przekazywanych przez ślepców.
Orfeusz wykonał zadanie. Wsz ystko gotowe.
Powodzenia.
Uśmiechnęłam się. Kazałam Felixowi posługiwać się fałszywym
imieniem. Orfeusz to Michael.
Nie było trudno przekonać Dostawcę, by podzielił się z nami
swą szczególną wiedzą. Zagroziwszy mu, że ujawnimy Nashirze
jego małą melinę z narkotykami („O nie, proszę, miejcie litość dla
biednego starego człowieka!”), wraz z Julianem zmusiliśmy go do
przygotowania niespodzianki dla czerwonych. Czegoś, co spowolni
ich reakcję, kiedy uderzymy na Refaitów. Celowo to opóźniał, ale
w końcu zrobił, co trzeba („Nie ujdzie wam to na sucho, zostaniecie
wyrżnięci w pień, tak jak wasi poprzednicy!”). Sproszkowany
fioletowy aster zmieszany z proszkami nasennymi. Genialnie.
Użyłam garść jego własnego białego astra, aby wymazać mu
pamięć zaraz po tym, jak dał nam mieszankę. Nie lubiłam zdrajców.
Podrzuciliśmy miksturę Michaelowi. Z przyjemnością przyprawił
nią wino, które czerwoni pili podczas uczty w przeddzień Dwusetnicy.
Gdyby wszystko poszło zgodnie z planem, żaden z nich
nie byłby w stanie się bronić.
Wyjrzałam przez okno. Wysłannicy przybyli o ósmej, ubrani
odświętnie, eskortowani przez uzbrojonych Stróżów. Goście z Sajonu
przybyli, aby zostać świadkami nowej umowy, Wielkiego Aktu
Terytorialnego. Zezwalał on Refaitom założyć kontrolne miasto
w Paryżu, pierwsze poza Anglią – Szeol II.
Sajon nie byłby już cesarstwem w zarodku. Narodziłby się. Żył.
To był dopiero początek. Gdyby Refaici zamknęli wszystkich
jasnowidzów w koloniach karnych, reszta ludzkości nie byłaby
w stanie z nimi walczyć. Zaświaty były naszą jedyną bronią. Skoro
nikt nie mógłby ich użyć, bylibyśmy łatwym celem. Wszyscy.
432