czas zniw_1 issuu pelna

Spojrzałam na niego, zadzierając głowę. Kiedy skinął na zimny
punkt, postawiłam nogę na lodzie. Nic się nie wydarzyło.
– Żadna cielesna istota nie jest w stanie przeżyć za zasłoną – powiedział
Naczelnik. – Twoje ciało nie może przejść przez tę bramę.
– A rabdomanci?
– To też żywi ludzie.
– Po co je w takim razie teraz otworzyłeś?
Słońce całkiem zniknęło z horyzontu.
– Ponieważ to właściwa pora, abyś zmierzyła się z Międzyświatem.
Nie wejdziesz tam. Ale go zobaczysz.
Krople potu wystąpiły mi na czoło. Zeszłam z lodu. Zaczęłam
wszędzie wyczuwać duchy.
– Noc to pora duchów. – Naczelnik spojrzał na księżyc. – Zasłony
są teraz najcieńsze. Pomyśl o zimnych punktach jak o pęknięciach
w materiale.
Obserwowałam zimny punkt. Było w nim coś, co poruszało
mym duchem.
– Paige. Dzisiejszej nocy masz do wykonania dwa zadania – powiedział,
patrząc na mnie. – Obydwa wystawią twój zdrowy rozsądek
na próbę. Uwierzysz mi, jeśli powiem, że to ci pomoże?
– Raczej nie – przyznałam – ale przekonajmy się.