czas zniw_1 issuu pelna

plecach i w końcu mnie objął. Posadził na skrzynce. Dotknęłam
jego szyi. Czułam bicie jego serca. Jego rytm. Mój rytm.
Moja skóra płonęła. Nie mogłam przestać. Nigdy w życiu tak
się nie czułam – to potworne napięcie, ta potrzeba dotyku. Jego
usta pochłaniały moje. Otworzyłam oczy. „Przestań. Przestań,
Paige”. Zaczęłam odsuwać głowę, coś powiedziałam, „tak”,
może „nie”. Może jego imię. Wziął moją twarz w dłonie, dotknął
ust, kciukami musnął policzki. Nasze czoła się dotknęły. Mój
senny krajobraz płonął – podpalił maki. „Nie przestawaj, nie
przestawaj”.
Minęła chwila. Popatrzyłam na niego, a on na mnie. Moment.
Wybór. Mój wybór. Jego wybór. Wtedy znów mnie pocałował, tym
razem mocniej. Pozwoliłam mu. Poczułam na sobie jego ramiona,
poczułam, jak mnie unosi. Chciałam tego, prawdziwie i całą
sobą. Zbyt mocno. Wplotłam palce w jego włosy, objęłam za szyję.
„Nie przestawaj”. Jego usta były na moich ustach, na oczach,
na ramionach i na szyi. „Nie przestawaj”. Jego dłonie na moich
udach. Dotykał mnie zdecydowanie, śmiało, był pewny siebie.
Przebudzenie.
Rozpięłam mu koszulę. Przesuwałam palcami po jego torsie,
całowałam szyję, a on zanurzył dłoń w moich włosach. „Nie
przestawaj”. Nigdy nie dotykałam jego skóry – była rozpalona
i gładka, sprawiała, że pragnęłam go całego. Dotknęłam jego
pleców, wyczuwając blizny. Długie, okrutne, obrzmiałe. Zawsze
wiedziałam, że tam są. Blizny zdrajcy. Poczułam jego napięcie pod
moim dotykiem. „Paige”, powiedział delikatnie, ale nie przestałam.
Szepnął coś i znowu zaczął mnie całować.
Nie zdradziłabym go. Osiemnaste Żniwa przeszły do historii
i nigdy więcej się nie powtórzą.
Dwieście lat to i tak zbyt długo.
Nagle mój szósty zmysł wyrwał mnie z mgły. Odsunęłam się
od Naczelnika. Nadal trzymał dłonie na mojej talii.
454