czas zniw_1 issuu pelna

Delikatne zielone przebarwienie zaczęło ustępować z jego oczu.
Musiał się nakarmić Elizą.
− Mam swoje powody – powiedział.
− Tylko tak mówisz.
Przez dłuższą chwilę milczał. Kiedy już się odezwał, wcale nie
zamierzał wyjaśniać, dlaczego przywlókł mnie z powrotem do
tego szamba.
− Masz całkiem niezłą kolekcję obrażeń. – Oparł mnie o poduszki.
– Jaxon Hall jest o wiele bardziej bezwzględny, niż przypuszczaliśmy.
− Czyli?
− Oprócz podbitego oka masz dwa złamane żebra, rozciętą
wargę, poszarpane ucho, stłuczenia, ranę szarpaną prawej ręki i zaliczyłaś
jeszcze ranę postrzałową w tułów. To niewiarygodne, że
udało ci się dobiec do mostu z takim zestawem obrażeń.
− Adrenalina. – Popatrzyłam w jego twarz. – Oberwałeś?
− To tylko draśnięcie.
− A więc muszę się chyba przyzwyczaić do tego, że jestem workiem
treningowym.
− Stawiłaś czoła grupie wyjątkowo potężnych jasnowidzów
i przeżyłaś, Paige. Nie masz się czego wstydzić.
A jednak się wstydziłam. Zostałam pokonana przez Elizę, postrzelona
przez Nicka i zbita na kwaśne jabłko przez Jaxa. Nie
popisałam się. Naczelnik podał mi kieliszek wody. Napiłam się.
Niechętnie.
− Nashira wie, że próbowałam uciec?
− O, tak.
− Co zamierza ze mną zrobić?
− Uchyliła ci czerwoną tunikę. – Odłożył kieliszek na nocny
stolik. – Teraz jesteś żółta.
Kolor tchórza. Zaśmiałam się cierpko, ale żebra mnie zabolały.
− Mam gdzieś, w jaką tunikę mnie ubierze. I tak chce mnie zabić,
bez względu na to, czy jestem czerwona, czy nie. – Poczułam, że
352