czas zniw_1 issuu pelna

się rękami o ścianę. Nie miałam pojęcia, czego się spodziewać. To
było ekscytujące.
Ból. Niebezpieczny, zadziwiający ból. Jakbym dostała w brzuch
okrutny cios pięścią.
Reuben nie miał pojęcia, co się właśnie stało. Czekałam, aż się
to skończy, ale wciąż trwało. Zauważył moje napięcie.
− Wszystko w porządku?
− Tak – wyszeptałam.
− To twój pierwszy raz?
− Nie, jasne, że nie.
Schylił głowę do mojej szyi, całując mnie od ramienia do ucha.
Zanim nawet spróbował się ruszyć, ból znowu się pojawił, tym
razem silniejszy, wściekle dotkliwy. Reuben się wycofał.
− To jest twój pierwszy raz – powiedział.
− To nie ma znaczenia.
− Słuchaj, wydaje mi się, że nie powinienem…
− W porządku. – Odepchnęłam go. – Po prostu… po prostu
zostaw mnie samą. Nie chcę cię. Nie chcę nikogo.
Odsunęłam się od muru i pobiegłam w kierunku baru, zsuwając
sukienkę. Gdy tylko wpadłam do łazienki, od razu zwymiotowałam.
Ból smagał mnie po udach i brzuchu. Owinęłam się wokół
muszli kaszląc i łkając. Nigdy w życiu nie czułam się tak głupio.
Pomyślałam o Nicku. Pomyślałam o wszystkich tych latach,
które spędziłam, myśląc o nim, zastanawiając się, czy kiedykolwiek
po mnie wróci. I teraz też o nim myślałam, przypomniałam sobie
jego uśmiech, to, jak się mną opiekował, i wszystko to było bez
sensu: ja po prostu wciąż go pragnęłam. Płacząc, schowałam głowę
w ramionach.