czas zniw_1 issuu pelna

Tym razem to on miał nade mną władzę, mógł widzieć moje cierpienie
i pot. Co więcej, tym razem to on miał lekarstwo.
Nastał świt. Słyszałam tykanie zegara. Naczelnik siedział w fotelu
i dokładał do ognia. Nie miałam pojęcia, na co czeka. Jeżeli
chciał, żebym zmieniła zdanie odnośnie do lekarstwa, to sobie długo
tam posiedzi. Może kazano mu mnie obserwować, dopilnować,
żebym się nie dobiła. Na pewno bym próbowała. Ból był potworny.
Noga mi zesztywniała i targały nią drgawki. Spuchnięta skóra
prężyła się i połyskiwała niczym mający pęknąć pęcherz.
Mijały godziny, Naczelnik przemieszczał się z miejsca na miejsce:
krążył od okna do fotela, poszedł do łazienki, potem podszedł
do biurka i znowu do fotela. Jakby mnie tam nie było. Wyszedł
z pokoju i wrócił ze świeżym chlebem, ale nic od niego nie wzięłam.
Chciałam, żeby myślał, że podjęłam strajk głodowy. Chciałam
odzyskać swoją moc. Chciałam, żeby czuł się tak podle jak ja.
Ból w udzie nie chciał zelżeć; mało tego, bolało mnie jeszcze
bardziej. Uciskałam poczerniałą skórę, coraz mocniej, aż przed
oczami ukazały mi się gwiazdy. Miałam nadzieję, że stracę przytomność,
zyskałabym tym chociaż kilka godzin ulgi, ale zamiast
tego znowu zwymiotowałam. Naczelnik patrzył, jak zwracam żółć
do miski. Jego wzrok był pusty. Czekał, aż się poddam, aż będę go
błagać o pomoc.
Spojrzałam do miski zamglonymi oczyma. Zaczęłam zwracać
krew, gęste skrzepy. Opadłam na poduszki.
Musiałam stracić przytomność. Gdy się obudziłam, zapadał
zmrok. Julian na pewno zastanawiał się, co się ze mną dzieje, oczywiście
przy założeniu, że dał radę opuścić rezydencję. Prawdopodobnie
nie. Mogłam się skupić na tych rzeczach, ponieważ ból
w niewytłumaczalny sposób zniknął.
Strach mnie sparaliżował. Usiłowałam poruszyć palcami u nogi,
przekręcić kostkę, ale nic się nie działo.
Naczelnik usiadł przy mnie.
133