czas zniw_1 issuu pelna

Na moim policzku już dawno nie było szwów, ale wciąż widniała
krawędź zrostu blizny po potłuczonym szkle.
− To ja ją uderzyłem. – Naczelnik trzymał mnie mocno za
rękę. – Była mi nieposłuszna. Ukarałem ją.
Stałam jak szmaciana lalka, z każdą z rąk w ich dłoniach. Patrzyli
na siebie ponad moją głową.
− To dobrze – powiedziała Nashira. – Po tych wszystkich latach
w końcu uczysz się, co to znaczy być moim małżonkiem.
Odwróciła się i zniknęła w tłumie pomiędzy wysłannikami.
Muzyk, kimkolwiek był, znów zaczął grać, śpiewając upiornym
głosem. Byłam pewna, że znam ten głos, ale nie wiedziałam, do
kogo należy. Naczelnik odprowadził mnie na bok sali, do długiego
pomieszczenia poniżej balkonu, pochylił się i spojrzał na mnie.
− Wszystko gotowe?
Skinęłam.
Ten muzyk naprawdę miał piękny głos, delikatny falset. Cały
czas zastanawiałam się, skąd go znam.
− Wraz z towarzyszami odbyliśmy wczoraj w nocy seans – powiedział
ledwo słyszalnym głosem. – Duchy nam pomogą. Ludzkie
duchy, ofiary osiemnastych Żniw. Staną po twojej stronie przeciwko
Refaitom.
− A co z NDK, są tutaj?
− Nie mają wstępu do Guildhall, chyba że zostaną wezwani.
Stoją na posterunku przy moście.
− Ilu ich jest?
− Trzydziestu.
Znowu skinęłam. Wysłannicy mieli przynajmniej jednego osobistego
ochroniarza, ale z DDK. Nie chcieli być ochraniani przez
odmieńców. Na szczęście jak dla nas DDK nie potrafiła użyć walki
duchów.
Naczelnik spojrzał na sufit, gdzie Liss wspinała się po
jedwabiach.
− Wygląda już na zdrową.
443