czas zniw_1 issuu pelna

Nick odrzucił broń. Kiedy Refaita zamachnął się po raz drugi,
złapał trzy pobliskie duchy i cisnął każdym z nich po kolei. Poczułam
przypływ w zaświatach, gdy wysłał jaskrawą migawkę w senny
krajobraz Refaity, całkowicie go oślepiając. W chwili, kiedy Refaita
mnie puścił, walcząc z duchami i wizją, wstałam i wróciłam do
Nicka.
Nie odbiegliśmy daleko, kiedy poczułam pieczenie w szóstym
zmyśle. Odwróciłam głowę w kierunku źródła zagrożenia.
− Nick!
Już wiedział. Jednym ruchem zrzucił plecak i sięgnął po kolejną
szpulę. Cel był znany: Aludra Chertan.
− Śniąca. – Nawet nie spojrzała na Nicka. – Wydaje mi się, że
wciąż jestem ci dłużna za twój mały popis w kaplicy.
− Nie podchodź. – Nick obiema dłońmi złapał za rewolwer.
Jej oczy zmieniły kolor.
Twarz Nicka wykrzywiła się. Krew wypełniła jego kanaliki łzowe,
a żyły na jego szyi nabrzmiały.
− Prawie tak ożywczy jak śniący wędrowiec.
Idąc w naszym kierunku, wciąż karmiła się jego aurą.
− Mogłabym cię zatrzymać, wyrocznio.
Nick złapał się za kolana, usiłując nie upaść.
− Zabiłam twojego prawowitego spadkobiercę – powiedziałam.
– Nie zawaham się zrobić z tobą tego samego. Wracaj z powrotem
do zgniłego piekła, skąd wypełzłaś.
− Kraz był bezczelnym stworzeniem. Ja nie. Wiem, którzy
z moich wrogów są warci moich cennych minut.
− A ja jestem jednym z nich.
− O, tak.
Zamarłam. Coś przemieszczało się za nią: cień. Masywny, niezdarny
cień. Była zbyt zachłanna, żeby go zauważyć. Zgniły olbrzym.
Rozpoznałam plamę w zaświatach.
− Ilu minut?
477