czas zniw_1 issuu pelna

W ciągu dnia wartownicy na pewno stali na straży, ale mogłabym
prześliznąć się obok nich. Miałam swoje sposoby. I bez względu
na to, jak Nashira Sargas mnie oceniała, nie byłam żółta. Byłam
Bladą Śniącą.
Nadszedł czas, by jej to udowodnić.
Powiedziałam, że mam zbierać astry dla swojego opiekuna i żeby
załatwił to z nim, jeśli to jakiś problem. Dzienny stróż nie miał na
to najmniejszej ochoty: prawie wyrzucił mnie na ulicę, kiedy przeczytał
w księdze, kim jest mój opiekun. Nie zwrócił nawet uwagi
na mój plecak. Nikt nie chciał wkurzać Arcturusa Mesarthima.
Miasto wyglądało dziwnie w świetle dnia. Czułam, że Szeroka
będzie pusta – nie było słychać żadnych typowych dźwięków
ani zapachów – ale musiałam jeszcze coś zrobić przed dotarciem
do Domu. Przeszłam przez Rookery. Woda ściekała każdą szparą
i szczeliną, następstwo ostatniej burzy. Znalazłam właściwą ruderę,
odsłoniłam poszarpaną zasłonę. Julian spał, obejmując Liss i zapewniając
jej ciepło. Jej aura się wypalała, niczym świeca na końcu
knota. Przykucnęłam przy nich i opróżniłam plecak. Wsunęłam
pakunek ze śniadaniem w zgięcie wolnej ręki Juliana, aby żaden
z przechodzących wartowników nie mógł go zauważyć, i przykryłam
ich oboje czystymi białymi kocami. W skrzyni zostawiłam pudełko
zapałek.
Widząc ich nędzę, nabrałam przekonania co do słuszności moich
zamiarów. Potrzebowali o wiele więcej, niż zdobyłam w Wieży
Założyciela. Potrzebowali tego, co było w Domu.
Duchowy szok był powolnym procesem. Trzeba było przez
niego przejść, walcząc ze sobą centymetr po centymetrze. Tylko
silni byli w stanie go przeżyć. Z wyjątkiem kilku chwilowych przebłysków
Liss nie odzyskała przytomności, odkąd jej karty zostały
zniszczone. Jeżeli wkrótce by nie wydobrzała, straciłaby swoją
aurę i popadła w ślepotę. Jej jedyną nadzieją było ponowne połączenie
się z talią kart, lecz nawet wtedy nie było gwarancji, że
368