czas zniw_1 issuu pelna

Rozejrzałam się po scenie. Nie zauważyłam żadnego szafotu,
żadnego łóżka na kółkach, żadnego pnia katowskiego. Dostrzegłam
za to miecz.
Krew zastygła mi w żyłach. Nie był to zwykły miecz. Złote
ostrze, czarna rękojeść. Był to Gniew Inkwizytora, miecz, który
ścinał głowy politycznych zdrajców. Był użyty tylko raz, kiedy
szpiedzy jasnowidze zostali ujawnieni w Westminster Archon.
Byłam córką znaczącego naukowca Sajonu. Zdrajcą w szeregach
normalnych ludzi.
Alsafi i Terebell zniknęli pod sceną. Zostałam sama z Nashirą.
Obróciła głowę w moim kierunku.
− Wystąp, 40.
Nie zawahałam się.
Kiedy wyłoniłam się zza kulis, zapanowała cisza.
− Zdrajczyni. – Zawołał Cathal Bell, po czym rozległy się gwizdy
innych wysłanników. Nie patrzyłam na nich. Bell zaszalał, nazywając
mnie zdrajczynią.
Szłam z wysoko uniesioną głową, usiłując skoncentrować się
tylko na Nashirze. Nie patrzyłam na wysłanników. Nie patrzyłam
na balkon, dokąd zabrano Naczelnika. Zatrzymałam się kilka kroków
przed władczynią krwi. Zaczęła powoli krążyć wokół mnie.
Kiedy zeszła z linii mojego wzroku, patrzyłam przed siebie.
− Na pewno zastanawiacie się, jak wygląda u nas wymierzanie
sprawiedliwości. Przy użyciu stryczka czy może ognia przeszłych
dni? Oto miecz Inkwizytora, dostarczony z cytadeli. – Wskazała na
Gniew. – Ale zanim go użyję, pragnę pokazać coś jeszcze: wspaniały
dar Refaitów.
Rozległ się szmer.
− Edward VII był ciekawskim człowiekiem. Wszyscy dobrze
wiemy, że wtrącał się w sprawy, w które nie powinien był się wtrącać.
Próbował przejąć władzę nad ludzką wiedzą. Władzę, którą
my, Refaici, znamy bardzo dobrze.
459