czas zniw_1 issuu pelna

się zmieniał. Pojawiała się pustka. Spuszczał głowę. Moja tunika
była ostrzeżeniem: konfident, zdrajca. Trzymaj się z daleka, jestem
mordercą.
Nie byłam mordercą, to Nashira zabiła Seba, nie ja. Ale
cyrkowcy o tym nie wiedzieli. Musieli gardzić każdym, kto nie
nosił białej tuniki. Powinnam była zostać na noc w Magdalenie,
lecz wtedy musiałabym przebywać z Naczelnikiem, a nie mogłam
znieść ani jednej chwili dłużej w jego towarzystwie. Szłam, kulejąc,
klaustrofobicznie wąskimi uliczkami. Musiałam znaleźć Liss. Ona
potrafiłaby mi pomóc wydostać się z tego koszmaru. Musiał istnieć
przecież jakiś sposób.
– Paige?
Zatrzymałam się, noga mi zadrżała. Chodzenie było dla mnie
ogromnym wysiłkiem. Liss wyjrzała zza zasłony. Zobaczyła moją
różową tunikę i zdrętwiała.
– Liss – zaczęłam.
– Zdałaś.
Jej twarz spochmurniała.
– Tak – powiedziałam – ale…
– Kogo przez ciebie aresztowali?
– Nikogo. – Kiedy tak patrzyła z niedowierzaniem, uświadomiłam
sobie, że muszę jej powiedzieć. – Chcieli, żebym zabiła Seba.
Ślepca. – Spuściłam wzrok. – I teraz on nie żyje.
Wzdrygnęła się.
– No tak – powiedziała. – No to do zobaczenia.
– Liss – usiłowałam ją zatrzymać. – Posłuchaj, proszę. Ty nie…
Zasłoniła prowizoryczne drzwi, odcinając się ode mnie. Wyczerpana
osunęłam się po ścianie. Nie byłam już jedną z nich.
Seb. Powtarzałam w myślach to imię, usiłując wyciągnąć jego
ducha z tego miejsca, w którym go ukryli, ale w zaświatach była
tylko pustka. Ani odrobiny żalu. Nawet gdy wymówiłam nazwisko,
nic. Musiałam nie znać jego pełnego imienia. Ten chłopiec tak
137