czas zniw_1 issuu pelna

pewien, czy ryzykować powiedzenie jej, bo wiem, ile nieszczęścia
to przyniesie. Albo wydaje mi się, że wiem. Czy to jest ważne,
Paige? Żeby być szczęśliwym?
− Jak mógłbyś myśleć, że to nie jest ważne?
− Bo nie wiem, czy szczerość jest lepsza niż szczęście. Czy poświęcamy
szczerość, żeby być szczęśliwymi?
− Czasami. Ale lepiej jest być szczerym. Tak mi się wydaje.
W przeciwnym wypadku żyjesz w kłamstwie. – Ważyłam swoje
słowa, nakierowując go, aby mi powiedział, usiłując zignorować
druzgocący hałas w mojej głowie.
− Bo musisz jej zaufać.
− Tak.
Moje oczy płonęły. Usiłowałam oddychać powoli, ale w głowie
świtała mi straszliwa prawda: Nick nie mówił o mnie.
Oczywiście nigdy tak naprawdę nie powiedział niczego, co sugerowałoby,
że czuł to samo co ja. Ani słowa. Ale co z tymi wszystkimi
dotykami, całymi godzinami uwagi, którą mi poświęcał – całym
czasem, kiedy biegaliśmy razem? Co z ostatnimi dwoma latami
mojego życia, kiedy spędzałam niemal każdy dzień i noc w jego
towarzystwie?
Nick patrzył na niebo.
− Hej, spójrz – powiedział.
− Co?
Wskazał na gwiazdę.
− Arcturus. Nigdy nie widziałem, żeby świeciła tak jasno.
Miała pomarańczowe zabarwienie, była ogromna i wspaniała.
Czułam się tak mała, jakby mnie nie było.
− Więc – zaczęłam, usiłując brzmieć normalnie – kto to jest?
W kim wydaje ci się, że jesteś zakochany?
Nick oparł głowę o ręce.
− Zeke.
W pierwszym momencie myślałam, że się przesłyszałam.
403