czas zniw_1 issuu pelna

Nie byłam w stanie mu odpowiedzieć.
– Paige?
– Nic mi nie jest – wybełkotałam.
Chyba zrozumiał. Niosąc mnie na rękach, ruszył w kierunku
bramy.
Po jakimś czasie postawił mnie na ziemi. W ciszy szliśmy do
wyjścia, Thubana nie było na stanowisku. Przy ogrodzeniu siedziała
Ivy, trzymała twarz w obu dłoniach, ramiona jej się trzęsły.
Kiedy podeszliśmy do bramy, wstała i odsłoniła rygiel. Naczelnik
spojrzał na nią, kiedy ją mijaliśmy.
– Dziękuję, Ivy.
Spojrzała na niego do góry. W jej oczach były łzy. Kiedy ostatni
raz zwrócono się do niej, używając jej prawdziwego imienia?
Kiedy szliśmy przez miasto duchów, Naczelnik milczał. Byłam
na wpół przytomna. Nick kazałby mi odpoczywać w łóżku przez
kilka godzin i porządnie by mnie zbeształ.
Dopiero kiedy minęliśmy Dom Ślepców, Naczelnik przemówił:
– Często próbujesz wyczuwać zaświaty?
– Nie twoja sprawa – odpowiedziałam.
– W twoich oczach kryje się krew. Krew i lód. – Stanął przede
mną twarzą w twarz. – To dziwne, że tak się rozpalają w złości.
Nasze spojrzenia się spotkały.
– Twoje oczy też się zmieniają.
– Jak myślisz, dlaczego?
– Nie wiem. Nic o tobie nie wiem.
– To prawda. – Naczelnik zmierzył mnie wzrokiem. – Pokaż mi
swoją dłoń.
Nie od razu, ale pokazałam mu prawą rękę. Oparzenie przyjęło
brzydki, perłowy wygląd. Wyjął małą fiolkę z płynem, otworzył
palcem w rękawicy i wylał jej zawartość na znamię. Rozpuściło się
na moich oczach, znikając bez śladu.
Wyrwałam rękę.
– Jak ty to zrobiłeś?
171