czas zniw_1 issuu pelna

samym czasie wysyłam kolejną wizję w jego senny krajobraz.
Wrzeszczy. Naprawdę wrzeszczy. Zaczyna od nas odpełzać, okropnie
wrzeszcząc i ciągnąc za sobą kawałek 5. Wtedy 21 podpala gałąź.
Ciska nią za szerszeniem. Czuję smród palonego ciała. Wtedy
zemdlałem. Obudziłem się w Oriel, cały w bandażach.
– I wszyscy dostaliście czerwone tuniki.
– Oprócz 20 i 14. Oni dostali żółte. Musieli także pozbierać to,
co zostało z 5.
Przez chwilę staliśmy, milcząc. Wciąż myślałam o 5, zjedzonym
żywcem w lesie. Nie znałam jego prawdziwego imienia, ale miałam
nadzieję, że ktoś odmówił tren. Co za makabryczna śmierć.
Spojrzałam przed siebie. W oddali dostrzegłam światło, z tej
odległości wyglądało jak troszkę większy płomień świecy.
– Co to jest?
– Ognisko.
– Po co?
– Palą zwłoki szerszenia. Albo człowieka, w zależności od tego,
kto wygrał. – Wyrzucił skręta. – Wydaje mi się, że używają kości
do jakiegoś proroctwa.
Przed oczami przeleciał mi popiół. Palcem złapałam jego płatek.
Augurzy kontaktowali się z zaświatami poprzez znaki otaczającego
nas świata: ciało, przyrodę, żywioły. Według Jaxona należą
do jednej z niższych kategorii jasnowidzów.
– Może ogień ich przyciąga – powiedziałam. – Mówili, że to
miasto działa jak radiolatarnia.
– To eteryczne światło, 40. Masa jasnowidzów, duchów i Refaitów
w jednym miejscu. Pomyśl, jak działają zaświaty.
– Skąd, do cholery, tyle o tym wiesz? – Popatrzyłam na niego. –
Nie jesteś z syndykatu. A więc kim jesteś?
– Szyfrującym. Tak jak ty.
Zamilkłam, zgrzytając zębami.
– Masz więcej pytań – powiedział po chwili milczenia. – Jesteś
pewna, że chcesz je zadać?
185