czas zniw_1 issuu pelna

przełyk Gomeisy, ale wiem, że oni pierwsi by mnie zabili, więc tego
nie robię.
– Myśląc w ten sposób, będziesz tu tkwiła już zawsze – powiedział
delikatnym głosem Julian. – Tego chcesz?
– Jasne, że tego nie chcę. Chcę wrócić do domu. Cokolwiek to
oznacza. – Liss odwróciła wzrok. – Wiem, co sobie o mnie myślicie.
Myślicie, że jestem tchórzem.
– Liss – zaczęłam – nie chcieliśmy…
– Tak, chcieliście. Nie mam wam tego za złe. Pozwólcie jednak,
że wam coś opowiem, skoro tak bardzo pragniecie wiedzy. W 2039
roku, podczas osiemnastych Żniw, doszło do rebelii. Cała ludzka
populacja Szeolu powstała przeciwko Refaitom. – Ból w jej oczach
postarzył ją o kilkadziesiąt lat. – Wszyscy zginęli, ślepcy, jasnowidze,
cała masa ludzi. Bez czerwonych, którzy mogliby z nimi walczyć,
Emmici wdarli się do miasta i wszystkich zabili. A Refaici po
prostu stali i patrzyli.
Spojrzałam na Juliana. Nie odrywał wzroku od Liss.
– Mówili, że ludzie sobie na to zasłużyli. Za nieposłuszeństwo.
To pierwsza rzecz, którą nam powiedzieli, kiedy tu przybyliśmy. –
Przesunęła palcami po swoich kartach. – Wiem, że obydwoje chcecie
walczyć, ale nie chciałabym widzieć, jak umieracie. Nie w taki
sposób.
Jej słowa mnie zamurowały. Julian potarł głowę, patrząc na
piecyk.
Nie powróciliśmy już do tematu rebelii. Zjedliśmy fasolę,
opróżniając puszki do czysta. Liss trzymała talię kart na kolanach.
Po kilku minutach odezwał się Julian:
– Gdzie wcześniej mieszkałaś, Liss?
– Cradlehall. W pobliżu Inverness.
– Jak Sajon tam działa?
– Tak samo jak wszędzie. Większe miasta są podporządkowane
temu samemu systemowi, ale z mniejszymi siłami bezpieczeństwa
149