czas zniw_1 issuu pelna

Palce mi zadrżały, schowałam je w rękawach.
− Widziałam już wystarczająco dużo – powiedziałam.
David odprowadził mnie do Magdaleny. Zostało jeszcze kilka godzin
do świtu, ale nie chciałam się już z nikim widzieć. Nie tej nocy.
Kiedy ukazała nam się wieża, odwróciłam się do Davida.
– Nie wiem, dlaczego mi to wszystko powiedziałeś – stwierdziłam
− ale dziękuję.
– Za co?
– Za to, że pokazałeś mi tę kapliczkę.
– Nie ma za co. – Jego twarz ogarnął cień. – Odpowiem na
jeszcze jedno twoje pytanie. Pod warunkiem, że będę w stanie odpowiedzieć
na nie w mniej niż minutę.
Myślałam. Wciąż miałam tak wiele pytań, ale to jedno dręczyło
mnie od kilku dni.
– Skąd nazwa Czas Żniw?
Uśmiechnął się.
– Może nie wiesz, ale Żniwa nazywane są też dobrymi zbiorami.
Wciąż mówią tak na ulicach: Dobre Żniwa, Zbiory Obfitości.
Rozumieją to jako odbieranie nagrody, to podstawowy warunek
ich negocjacji z Sajonem. Ludzie oczywiście postrzegają to inaczej.
Dla nich są symbolem nieszczęścia. Oznaczają głód. Śmierć.
Dlatego nazywają nas kosiarzami. Ponieważ pomagamy prowadzić
ludzi na śmierć.
Całe ciało miałam zimne. Jeszcze wcześniej część mnie chciała
tam zostać. Teraz pragnęłam już iść.
– Skąd wiesz to wszystko? – zapytałam. – Na pewno nie od
Refaitów.
– Koniec pytań, przykro mi. I tak już za dużo powiedziałem.
– Mogłeś kłamać.
– Nie kłamałem.
– Mogłabym powiedzieć o tobie Refaitom. – Nie dawałam mu
się. – Mogłabym powiedzieć im, co wiesz.
190