czas zniw_1 issuu pelna

Zachowałam zimną krew. Napięłam palce i chwyciłam ciężki
materiał. Odsunęłam zasłony.
Leżał na łóżku, bezwładny niczym trup. Przyklęknęłam na pościeli
i potrząsnęłam nim.
– Naczelniku?
Cisza.
Usiadłam na łóżku. Wyraźnie zabronił mi go dotykać, miałam
mu nie pomagać w takiej sytuacji, ale tym razem jego rany wyglądały
o wiele, wiele gorzej. Koszula była przemoczona. Próbowałam
go przekręcić, ale był zbyt ciężki. Sprawdzałam jego oddech, kiedy
szybkim ruchem ręki złapał mnie za nadgarstek.
– Ty – powiedział surowo. – Co ty tu robisz?
– Ja…
– Kto widział, jak tu wchodziłaś?
Nawet nie drgnęłam.
– Nocny stróż.
– Ktoś jeszcze?
– Nie.
Naczelnik oparł się na łokciu. Wciąż miał założoną rękawicę.
Dotknął swego ramienia.
– Skoro już tu jesteś – stwierdził – możesz równie dobrze tu
zostać i patrzeć, jak umieram. Spodoba ci się.
Cały się trząsł. Chciałam rzucić jakąś złośliwą uwagą, ale powiedziałam
coś całkiem innego:
– Co ci się stało?
Nie odpowiedział. Powoli wyciągnęłam rękę w stronę jego koszuli.
Zacisnął dłoń na moim nadgarstku.
– Musisz zapewnić ranom dostęp powietrza – powiedziałam.
– Zdaję sobie z tego sprawę.
– Więc to zrób.
– Nie mów mi, co mam robić. Możliwe, że umieram, ale nie
podlegam twoim rozkazom. To ty powinnaś mnie słuchać.
– Więc co rozkazujesz?
194