czas zniw_1 issuu pelna

jak od linijki. Cytadele Sajonu miały tendencję do używania mody
i slangu dekady, w której powstały; wszyscy w SajLo nosili neutralne
ubrania w stylu wiktoriańskim – ale żółta koszulka Nadine, jej
jeansy i obcasy zdawały się wręcz krzyczeć: „turysta” i „obcy”.
− O ile dobrze pamiętam – powiedziała.
Nick przyglądał się Zekemu. Też usiłowałam sklasyfikować
jego aurę. Widząc to, Nadine przysunęła się bliżej brata.
− Co?
− Nic. Przepraszam – powiedział Nick. Zerknął poza ich głowy
na uniwersytet, a potem na każde z nich. – Musimy się pospieszyć.
Domyślam się, że obydwoje dobrze to przemyśleliście, ponieważ
kiedy już opuścicie ten budynek, nie będzie powrotu.
Zeke spojrzał na siostrę. Ona wbiła wzrok w swoje buty i skrzyżowała
ramiona.
− Jesteśmy pewni – rzekł. – Dokonaliśmy wyboru.
− W takim razie chodźmy.
Na końcu ulicy całą czwórką władowaliśmy się do nielegalnej
taksówki. Nadine przeszukała torbę i wyjęła słuchawki. Bez słowa
założyła je i zamknęła oczy. Usta się jej trzęsły.
− Proszę na Monmouth Street – powiedział Nick.
Samochód ruszył. Na szczęście dla nas nielegalne taksówki nie
miały licencji – zarabiały mnóstwo kasy, wożąc klientelę złożoną
z jasnowidzów.
Jax mieszkał przy Monmouth Street w trzypiętrowym mieszkanku
nad małym butikiem. Często zostawałam tam na noc, mówiąc
ojcu, że śpię u przyjaciół. Nie do końca było to kłamstwo.
W ciągu kilku miesięcy poznałam społeczeństwo jasnowidzów:
strukturę gangów, nazwiska ich przywódców, normy postępowania
oraz wrogie zachowania pomiędzy sekcjami. Teraz Jaxon testował
mój talent, uczył mnie, jak być jedną z nich.
Kilka tygodni po tym, jak zaczęłam nową pracę, byłam w stanie
świadomie opuścić swoje ciało. Za pierwszym razem momentalnie
przestałam oddychać, a Jax i Eliza spanikowali, myśląc, że mnie
315