czas zniw_1 issuu pelna

Zerknęłam w lustro w łazience, widoczne przez otwarte drzwi.
Mój policzek przecinała długa rana, na tyle głęboka, że jedną część
twarzy miałam we krwi.
− Tak – powiedziałam.
− Skrzywdził cię?
− To tylko szkło. – Dotknęłam rany. – Dowiesz się, co się stało?
Skinął, wciąż patrząc na mój policzek. W jego oczach było coś,
co zwróciło moją uwagę: ciemność, napięcie. Myślał o czymś innym.
Nie patrzył mi w oczy; ta rana go sparaliżowała.
− Zostanie blizna, jeśli sie tym nie zajmę. – Palcami w rękawicy
przytrzymał mi szczękę. – Przyniosę coś, aby ją oczyścić.
− I dowiesz się czegoś o Krazie?
− Tak.
Nasze spojrzenia spotkały się na ułamek sekundy. Uniosłam
brew, i już miałam go o coś zapytać, w końcu jednak tego nie
zrobiłam.
− Wrócę najszybciej, jak to tylko możliwe. – Wstał. – Lepiej,
żebyś się umyła. Tam masz ubrania.
Wskazał na szafę. Zerknęłam na swój mundur. Kamizelka cała
pokryta była pyłkiem: pogrążający dowód mojego przestępstwa.
− Dobrze – powiedziałam.
− I nie zabrudź tej rany.
Zanim zdążyłam odpowiedzieć, już go nie było.
Wstałam i podeszłam do lustra. Skaleczenie wściekle odznaczało
się na skórze. Czy to mój widok go poruszył, nawet po tym,
co zrobił mi Jax? Czy patrząc na moją twarz, myślał o swoich bliznach
– tych na plecach, tych, które ukrywał?
Z moich włosów unosił się obrzydliwy zapach. Pyłek. Zamknęłam
drzwi do łazienki, zdjęłam ubrania i przygotowałam gorącą
kąpiel. Nogi mi się trzęsły. Miałam otarte kolano. Zanurzyłam się
w gorącej wodzie i umyłam włosy. Stare siniaki wciąż rwały, a na
nich już powstawały nowe. Przez kilka minut rozkoszowałam się
ciepłem przenikającym przez napięte mięśnie, następnie wzięłam
383