czas zniw_1 issuu pelna

Zerknął na mnie.
− Kogo?
− Kraza. Zastrzeliłam go. – Cała się trzęsłam. – Zabiłam jednego
z rodziny Sargas, teraz ona mnie zabije. Ty mnie zabijesz…
− Nie.
− Dlaczego nie?
− Rodzina Sargas nie ma dla mnie żadnego znaczenia. – Znów
popatrzył na okno. – Jesteś pewna, że nie żyje?
− Strzeliłam mu prosto w twarz.
− Kule nie mogą nas zabić. Musiałaś użyć pyłku.
− Tak. – Próbowałam uspokoić oddech. – Tak zrobiłam.
Milczał przez dłuższą chwilę. Siedziałam tak w dowodzie swego
czynu, nie mogąc złapać tchu.
− Jeżeli Sargas został zabity przez człowieka – przemówił
w końcu – ostatnia rzecz, jakiej chciałaby Nashira, to żeby inni
się o tym dowiedzieli. Nasza nieśmiertelność nie może zostać
zakwestionowana.
− Tak naprawdę nie jesteście nieśmiertelni?
− Nie jesteśmy niezniszczalni. Przykucnął przy mnie, popatrzył
mi w oczy. – Widział cię ktoś?
− Nie. Czekaj, tak, Terebell.
− Terebell zachowa to dla siebie. Jeżeli nikt poza nią, nie mamy
się czego obawiać.
− Thuban też tam był. I jakiś wybuch. – Popatrzyłam na niego. –
Wiesz coś o tym?
− Wyczułem, że grozi ci niebezpieczeństwo. Kazałem komuś
pilnować Domu. Zrobili zamieszanie. Jedyne, czego dowie się Nashira,
to że ktoś zostawił świecę zbyt blisko ulatniającego się gazu.
Te wiadomości nie pocieszyły mnie. Odebrałam już trzy życia,
nie licząc tych, których nie zdołałam uratować.
− Krwawisz.
382