czas zniw_1 issuu pelna

Jego szyja zaczęła się goić.
− Paige – wyszeptał – czy będę musiał zniknąć na zawsze? Nie
będę mógł wrócić?
Teraz ja się trzęsłam. Dlaczego go nie uratowałam? Dlaczego
nie potrafiłam jej po prostu powstrzymać?
− Na razie nie. – Powoli, ostrożnie położyłam ręce na jego ramionach.
– Nie mogę wysłać cię do ostatniego światła. Wiesz, tego
białego światła, które ludzie widzą na końcu. Nie mogę. Ale mogę
wysłać cię o wiele dalej, w najdalszą ciemność, tak że nikt nigdy
cię już nie uwięzi. I wtedy, jeżeli będziesz tego naprawdę chciał,
będziesz mógł wrócić.
− Jeżeli będę chciał.
− Tak.
Staliśmy tak przez chwilę, trzymałam go w ramionach. Nie miał
pulsu, ale wiedziałam, że się boi. Mój srebrny sznur zadrgał.
− Nie idź za nią – powiedział, chwytając moją śniącą formę. –
Nie idź za Nashirą. Oni chcą wszystko z nas wyssać. Jest pewien
sekret.
− Jaki sekret?
− Nie mogę powiedzieć, przepraszam. – Chwycił moje dłonie. –
Dla mnie jest już za późno, ty jeszcze masz czas. Możesz to powstrzymać,
pomożemy ci. Wszyscy.
Założył mi ręce na szyję. Czułam go, jakby był żywym chłopcem.
Wyszeptałam tren:
− Sebastianie Albercie Pearce, odejdź w zaświaty. Wszystko jest
uregulowane. Długi spłacone. Nie musisz już przebywać wśród żywych.
– Zamknęłam oczy. – Żegnaj.
Uśmiechnął się.
I znikł.
Kieszeń zaświatów wewnątrz noumenu zaczęła się zapadać.
Srebrny sznur szarpnął, tym razem mocniej. Szybko skoczyłam
i mój senny krajobraz sprowadził mnie z powrotem na ziemię.
492