czas zniw_1 issuu pelna

wspomnień przemknęły mi przed oczami, w tym krzyk na polu
maków, a także nowe wspomnienia – wspomnienia poltergeista.
To była ofiara morderstwa. Ogłuszający huk wstrząsnął każdą
moją kością, zaczęły mną szarpać wszechogarniające torsje. Upadłam
na ziemię.
Musiałam tak leżeć przez chwilę, torturowana obrazami krwi
i kremowego dywanu. Ta osoba została zabita strzałem z broni
palnej. Jego czaszka pękła, rozbryzgując krew i odłamki kości.
Dzwoniło mi w uszach. Kiedy oprzytomniałam, miałam zaburzenia
koordynacji ruchowej. Przeczołgałam się po ziemi, zostawiając
za sobą krwawe wizje. Srebrno-białe poparzenie pokiereszowało
mi dłoń. Znak poltergeista.
Coś świsnęło mi koło ucha. Spojrzałam do góry i zobaczyłam
kolejną strażnicę i strażnika stojącego w środku.
Strzałka z fluxem.
Ponownie wystrzelił w moim kierunku. Z trudem wstałam, ruszyłam
na wschód i zaczęłam biec, ale wkrótce natknęłam się na
kolejną strażnicę i tym razem musiałam skręcić na południe. Dopiero
kiedy zobaczyłam owal, uświadomiłam sobie, że zbliżam się
do Naczelnika.
Kolejna strzałka trafiła mnie w ramię. Poczułam natychmiastowy
i potworny ból. Sięgnęłam i ją wyrwałam. Z rany wypłynęła
krew, a moim ciałem owładnęła fala potwornych torsji. Udało mi
się powstrzymać narkotyk – infekował ciało po jakichś pięciu sekundach
– ale wiadomość była jasna: wracaj w kierunku owalu albo
cię zastrzelimy. Naczelnik na mnie czekał.
– Witamy z powrotem.
Otarłam pot z czoła.
– A więc nie wolno mi biec.
– Nie. Chyba że chcesz, abym wręczył ci żółtą tunikę, którą
dajemy tylko tchórzom.
Pobiegłam na niego, oślepiona złością, i uderzyłam ramieniem
w brzuch. Biorąc pod uwagę jego rozmiary, nic mu się nie stało.
167