czas zniw_1 issuu pelna

Juliana wkrótce ogarnęło zmęczenie. Sterno powoli się dopalało,
Liss obserwowała je do samego końca. Udawałam, że śpię, ale
wciąż myślałam o osiemnastych Żniwach. Tak wielu ludzi musiało
wtedy zginąć. Ich rodziny o niczym nie wiedziały. Nie było procesów,
żadnego odwołania. Ta niesprawiedliwość przyprawiała mnie
o mdłości. Nic dziwnego, że Liss nie chciała walczyć.
Nagle usłyszałam dźwięk syreny.
Julian zerwał się na równe nogi. Hałas nakręcał się i skrzypiał
niczym nabrzmiewający ryk, aż w końcu przerodził się we wrzask.
Moje ciało zareagowało natychmiast: poczułam mrowienie w nogach,
serce waliło mi jak młot.
Z zewnątrz dobiegały odgłosy kroków. Julian odsłonił zasłonę
z prowizorycznych drzwi. Czerwoni przebiegali obok nas, jeden
trzymał w ręku potężną pochodnię. Sparaliżowana strachem Liss
patrzyła nieruchomo.
– Mają noże – powiedział Julian.
Liss przemknęła w kąt rudery. Wzięła swoją talię kart i kucając,
przyciągnęła kolana pod brodę i spuściła głowę.
– Musicie już iść – powiedziała. – Natychmiast.
– Chodź z nami – zaproponowałam. – Zakradniesz się do jednej
z rezydencji. Nie jesteś bezpieczna w…
– Chcecie oberwać od Aludry? Albo Naczelnika? Spojrzała na
nas gniewnie. – Radzę sobie od dziesięciu lat. – Wynocha stąd.
Spojrzeliśmy sobie z Julianem w oczy. Już byliśmy spóźnieni.
Nie miałam pojęcia, czego się spodziewać po Naczelniku, ale oboje
wiedzieliśmy, jak porywcza jest Aludra Chertan. Tym razem mogła
go nawet zabić. Wyskoczyliśmy z rudery i popędziliśmy co sił
w nogach.