czas zniw_1 issuu pelna

− Czy on kiedykolwiek prosi cię, żebyś z niego wyszła?
− Tylko na trening.
− Nic poza tym? Może na małą pogawędkę?
− Nie interesuje go rozmowa ze mną – powiedziałam. – Cóż
interesującego mogłabym powiedzieć małżonkowi krwi?
− Słuszna uwaga.
Ugryzłam się w język. Nie miała pojęcia, jak bardzo go interesowałam
i ile nauczył mnie tuż pod jej nosem.
− Rozumiem, że zapoznałaś się z jego kwaterami. Czy w Wieży
Założyciela jest może coś, co cię zaniepokoiło? Coś niezwykłego?
− Ma jakieś wyciągi roślinne, których nie znam.
− Kwiaty?
Kiedy skinęłam, wzięła coś ze stołu. Broszkę, zaśniedziałą
z biegiem lat, w kształcie kwiatka, takiego jak na jego tabakierze.
− Czy kiedykolwiek widziałaś ten symbol w Wieży Założyciela?
− Nie.
− Zdajesz się bardzo pewna.
− Jestem pewna, nigdy go nie widziałam.
Spojrzała na mnie, prosto w moje oczy. Usiłowałam nie spuszczać
wzroku.
Usłyszałam dobiegający z oddali dźwięk zamykających się
drzwi. Do pokoju wszedł cały szereg czerwonych, eskortowanych
przez nieznanego mi Refaitę.
− Witajcie, przyjaciele. – Zaprosiła ich gestem. – Proszę,
siadajcie.
Refaita przycisnął pięść do klatki piersiowej i wyszedł z pokoju.
Przyjrzałam się twarzom przybyłych – dwudziestu kosiarzy, każdy
z nich dobrze odżywiony i czysty jak łza. Ustawieni grupami. Weterani
dziewiętnastych Żniw na przedzie. Kathryn, 16 i 17. Z tyłu
Carl, ubrany w czerwoną tunikę, z ulizanymi włosami i przedziałkiem.
Patrzył na mnie swoimi szerokimi, pełnymi wyrzutu oczyma.
Pewno nigdy wcześniej nie widział różowego przy stole władczyni
krwi.
301