czas zniw_1 issuu pelna

– To się nazywa amarant. – Schował fiolkę i spojrzał na mnie. –
Powiedz mi, Paige, czy ty się boisz zaświatów?
– Nie – odpowiedziałam. Poczułam mrowienie w dłoni.
– Dlaczego nie?
Kłamałam. Bałam się zaświatów. Jeśli wypchnęłam swój
szósty zmysł zbyt daleko, ryzykowałam śmiercią albo co najmniej
uszkodzeniem mózgu. Jax powtarzał mi od początku, od kiedy zaczęłam
dla niego pracować, że długość mojego życia skróci się
o mniej więcej trzydzieści lat, może bardziej. Wszystko zależało
od szczęścia.
– Ponieważ zaświaty są idealne – odpowiedziałam. – Nie ma
tam wojny. Nie ma śmierci, bo wszystko tam i tak jest już martwe.
I nie ma żadnych dźwięków. Tylko cisza. I bezpieczeństwo.
– Nic nie jest bezpieczne w zaświatach. I nawet zaświaty nie są
wolne od wojny i śmierci.
Bacznie mu się przyglądałam, kiedy patrzył na czarne niebo.
Jego oddech nie tworzył chmurek, tak jak mój. Ale przez chwilę
– przez ułamek sekundy – w jego twarzy było coś ludzkiego.
Jakaś zaduma, prawie żal. Wtedy odwrócił twarz w moją stronę
i to zniknęło.
Coś było nie tak w Rookery. Grupa czerwonych kucała na bruku,
otoczona przez milczących klaunów. Rozmawiali ściszonymi głosami,
mówili szybko. Spojrzałam na Naczelnika, ciekawa, czy go to
zainteresuje. Nawet gdyby, nie okazałby tego. Podszedł do grupki,
a na jego widok większość klaunów wycofała się do swoich ruder.
– O co chodzi?
Jeden z czerwonych spojrzał do góry, zobaczył, czyj to głos,
i odwrócił wzrok. Jego tunika pokryta była zaschniętym błotem.
– Byliśmy w lesie – powiedział zachrypłym głosem. – Zgubiliśmy
się. Emmici…
Naczelnik wskazał ręką jego przedramię.
172