czas zniw_1 issuu pelna

się jak najciszej, zajęło mi kilka minut. Kiedy była gotowa, podniosłam
rękę, wymierzyłam i wystrzeliłam.
W momencie, gdy strzałka dotarła do celu, zaskwierczało jak
gorący tłuszcz na patelni. To coś pobiegło w stronę źródła dźwięku.
A za nim jego własny dźwięk. Bzyczenie. Owady.
To nie było zwierzę.
Ogarnęły mnie mdłości. Tyle się nasłuchałam o Emmitach, ale
dotąd nie wyobrażałam sobie spotkania z jednym z nich. Nawet po
tym, co usłyszałam na przemówieniu, nawet po tym, jak czerwony
stracił rękę, już zaczęłam wątpić w ich istnienie. Do teraz.
Jedyne, co mogłam zrobić, to próbować jakoś ustać na nogach.
Ręce mi się trzęsły, a usta drżały. Nie mogłam oddychać ani myśleć.
Słyszałam własny puls, czułam własny strach. Czy ślinił się
już nade mną, czy musiałabym podejść jeszcze bliżej, zanim mnie
zauważy?
Załadowałam kolejną strzałkę. Szerszeń obwąchał miejsce,
w które strzeliłam. Zamknęłam oczy i sięgnęłam w zaświaty.
Coś było nie tak. Bardzo nie tak. Wszystkie miejscowe duchy
uciekły, jakby się bały, ale dlaczego duchy miałyby się bać stworzenia
ze świata fizycznego? Przecież nie mogły ponownie umrzeć.
Cokolwiek to spowodowało, nie można było nikogo przywołać.
Uświadomiłam sobie, że nie słyszę już szerszenia. Ręce miałam
śliskie od potu, z trudem trzymałam pistolet. Mogłam zginąć
w każdej chwili. Stać się trupem.
To wszystko musiała być jakaś zasadzka. Nashira nigdy nie
chciała, żebym zdała testy. Chciała mojej śmierci.
„Nie dzisiaj – pomyślałam. – Nie dzisiaj, Nashira”.
Wybiegłam zza drzewa. Buty mocno uderzały o ziemię, serce
miotało się w klatce piersiowej. Gdzie to było? Zobaczyło mnie
już?
Coś uderzyło mnie pomiędzy łopatki. Straciłam na chwilę równowagę,
zawieszona w ciemności. Wtedy padłam na ziemię. Nadgarstek
mi się wygiął i trzasnął. Ryknęłam z bólu.
273