czas zniw_1 issuu pelna

– Pozwól mi umrzeć w spokoju.
W jego głosie zabrakło zdecydowania. Odepchnęłam jego rękę
z ramienia, odsłaniając kawałek nadgryzionego ciała.
Szerszeń.
Jego oczy rozbłysły, jakby doszło w nich do reakcji jakiejś ulotnej
substancji chemicznej. Przez chwilę myślałam, że mnie zabije.
Duch naprężył się w moim umyśle, wyrywając się do ataku.
Wtedy poluzował palce na moim nadgarstku. Uważnie przyjrzałam
się jego twarzy.
– Przynieś mi wodę – powiedział ledwo słyszalnym głosem. –
I sól. Poszukaj w gablocie.
Nie pozostało mi nic innego, jak tylko go posłuchać. Na plecach
czułam jego wzrok. Przekręciłam klucz i uchyliłam drzwi gabloty.
Wyjęłam drewnianą solniczkę, złotą miskę i karafkę z wodą,
a także stertę płóciennych kawałków materiału. Naczelnik rozerwał
górną część koszuli. Jego klatka piersiowa była śliska od potu.
– W szufladzie jest para rękawic – powiedział, skinąwszy głową
na biurko. – Załóż je.
– Po co?
– Zrób to.
Zacisnęłam szczęki, ale wykonałam polecenie.
Obok rękawic w szufladzie leżało ostrze z czarną rączką
w osłonie. Patrzyłam na nie przez chwilę. Odwróciłam się do niego
tyłem i założyłam rękawice. Nie zostawiłabym nawet odcisków
palców. Kciukiem wysunęłam ostrze z osłony.
– Nie radziłbym.
Dźwięk jego głosu powstrzymał mnie.
– Nożem mnie nie zabijesz – powiedział miękkim głosem. –
Gdybyś zanurzyła to ostrze w moim sercu, nie przestałoby bić.
Cisza wywoływała napięcie.
– Nie wierzę ci – powiedziałam. – Mogłabym cię wypatroszyć.
Jesteś zbyt słaby, żeby uciec.
195