czas zniw_1 issuu pelna

Wszyscy zajęli miejsca. Carl musiał usiąść na jedynym wolnym
krześle, naprzeciwko mnie, David usadowił się parę krzeseł dalej.
Na głowie miał świeżą ranę, zabezpieczoną kilkoma szwami. Popatrzył
z podniesionymi brwiami na maski śmierci.
− Cieszę się, że mogliście dzisiaj wszyscy tu przybyć. Dzięki
waszym niestrudzonym wysiłkom w tym tygodniu nie doszło do
żadnych większych ataków Emmitów. – Nashira patrzyła po kolei
na każdego z przybyłych. – Aczkolwiek nie wolno nam zapominać
o nieustannym zagrożeniu ze strony tych brutalnych stworzeń.
Nie ma na nie sposobu, a z powodu przerwania granicy nie jesteśmy
w stanie uwięzić ich w Międzyświatach. Tylko wy możecie je
powstrzymać.
Wszyscy skinęli głowami. Wszyscy w to wierzyli. No, może nie
David. Z delikatnym uśmiechem przyglądał się jednej z masek.
Mój wzrok skrzyżował się ze spojrzeniem Kathryn. Na jej
twarzy widniał duży siniak. 16 i 17 nie patrzyli w moją stronę. To
dobrze. Gdyby na mnie spojrzeli, mogłabym nie dać rady się powstrzymać
od poderżnięcia im gardeł. Liss wciąż tam była, umierająca
i cierpiąca z powodu ich bestialstwa.
− 22 – Nashira zwróciła się do czerwonego po swojej prawej –
jak 11? Rozumiem, że wciąż jest w Oriel?
Młody mężczyzna odchrząknął.
− Już czuje się lepiej, władczyni krwi. Nie ma śladu infekcji.
− Jego odwaga nie została niezauważona.
− Będzie zaszczycony, słysząc to, władczyni krwi.
„Tak, władczyni krwi, nie, władczyni krwi”. Refaici uwielbiali
łechtać swoje ego. Nashira ponownie klasnęła w dłonie – przez
niewielkie drzwi weszło czterech ślepców. Każdy z nich niósł półmisek,
a wraz z ich przybyciem pomieszczenie wypełnił intensywny
zapach ziół. Wśród nich był Michael, ale nie spojrzał mi w oczy.
Szybko rozłożyli wspaniałą wyżerkę na stole, dookoła szklanej
pokrywy. Jeden z nich nalał schłodzone białe wino do naszych kieliszków.
Czułam gulę w gardle. Na tacach było mnóstwo jedzenia
302