czas zniw_1 issuu pelna

sznury żył napinały się niczym węzły. Nie lubiłam jej. Pewnego
dnia zauważyłam z dachu przystań: pole maków, czerwony basen
pod żelaznym niebem.
Każdego dnia, kiedy ojciec myślał, że bawię się na górze, szłam
na to pole i całymi godzinami czytałam na swoim nośniku danych,
spoglądając na kołyszące się dookoła główki maków. To tam
miałam swoje pierwsze prawdziwe spotkanie ze światem duchów.
Z zaświatami. Wtedy nie miałam jeszcze pojęcia, że jestem jasnowidzem.
Dla dziewięcioletniego dziecka odmienność była jedynie
bajką, straszydłem o nieokreślonych cechach. Nie rozumiałam
jeszcze tego miejsca. Wiedziałam tylko to, co powiedział mi Finn:
że źli ludzie za morzem nie lubią takich dziewczynek jak ja. Przestałam
być bezpieczna.
Tamtego dnia dowiedziałam się, co miał na myśli. Kiedy weszłam
na pole, wyczułam wściekłą obecność jakiejś kobiety. Nie
widziałam jej, lecz czułam, w makach i w wietrze, w ziemi i powietrzu.
Wyciągnęłam rękę w nadziei, że dowiem się, co to jest.
I wtedy znalazłam się na ziemi. Krwawiłam. To było moje
pierwsze spotkanie z poltergeistem, złym duchem, który potrafił
się przedostać do świata cielesnego.
Wkrótce przybył mój wybawca. Młody mężczyzna, wysoki i rosły,
z blondwłosami i dziecięcą twarzą. Zapytał mnie o imię. Wydukałam
je. Kiedy zobaczył moją poszarpaną rękę, zawinął mnie
w swój płaszcz i zabrał do samochodu. Na jego koszulce zauważyłam
napis Pomoc Sajonu. Kiedy wyjął igłę, ogarnął mnie strach.
– Mam na imię Nick – powiedział. – Jesteś bezpieczna, Paige.
Poczułam ukłucie. Zabolało, ale się nie rozpłakałam. Powoli
pociemniało mi przed oczami.
Śniłam w ciemności. Śniłam o makach szarpiących się z kurzem.
Nigdy wcześniej nie widziałam kolorów w czasie snu, a teraz jedyne,
co byłam w stanie dostrzec, to czerwone kwiaty i wieczorne słońce.
Dawały mi schronienie, rozsiewając swoje płatki i okrywając nimi
157