czas zniw_1 issuu pelna

– Nigdy nie pływałaś?
– Co?
– Przeciętny człowiek potrafi wstrzymać oddech na przynajmniej
trzydzieści sekund bez trwałego uszczerbku. To wystarczająco,
byś mogła zaatakować inny umysł i powrócić do swojego ciała.
Nigdy o tym nie myślałam w taki sposób. Nick zawsze pilnował,
abym używała respiratora, kiedy wchodziłam w zaświaty.
– Pomyśl o swoim duchu jak o mięśniu odrywającym się od
swego naturalnego położenia – powiedział Naczelnik. – Im więcej
go używasz, tym silniejszy i szybszy się stanie, a twoje ciało poradzi
sobie z jego reakcją. Będziesz w stanie szybko przeskoczyć pomiędzy
jednym a drugim sennym krajobrazem, zanim twoje ciało
uderzy o ziemię.
– Ty nic nie wiesz.
– Ani ty. Podejrzewam, że ten incydent w pociągu to był pierwszy
raz, kiedy weszłaś w cudzy senny krajobraz. – Nie zabrał
noża. – Wejdź w mój. Wyzywam cię.
Przyjrzałam się badawczo jego twarzy. Zapraszał mnie do swojego
umysłu, chciał, żebym okaleczyła jego zdrowe zmysły.
– Nic cię to nie obchodzi. Tylko mnie szkolisz – powiedziałam.
Zaczęliśmy się wzajemnie otaczać. – Nashira kazała ci mnie wybrać.
Wiem, czego ona chce.
– Nie. To ja cię wybrałem. Jestem odpowiedzialny za twoje
szkolenie. I ostatnie, czego chcę – podszedł do mnie – to żebyś
skompromitowała mnie swoją niekompetencją. – Jego wzrok był
twardy jak kamień. – Zaatakuj mnie ponownie. I tym razem zrób
to tak jak trzeba.
– Nie. − Zmuszę go do odsłonięcia kart. Niech się skompromituje.
Niech się mnie wstydzi, tak jak mój ojciec. – Nie zamierzam
się zabić tylko po to, żebyś ty dostał pochwałę od Nashiry.
– Chcesz mnie skrzywdzić – powiedział łagodniejszym głosem.
– Nienawidzisz mnie. Czujesz do mnie odrazę. – Podniósł
nóż. – Zniszcz mnie.
169