czas zniw_1 issuu pelna

Poczułam krew. Wiedziała.
Wstała i odwróciła się w kierunku Seba, który oglądał to wszystko
przepełniony strachem i bólem. Spojrzał na nią jednym okiem,
ledwo mogąc je otworzyć. Podeszła do tyłu krzesła.
– Dziękujemy za twoje usługi. Jesteśmy wdzięczni. – Położyła
ręce po obu stronach jego głowy. – Żegnamy.
– Nie, proszę, nie rób tego, proszę! Nie chcę umierać. Paige…!
Szarpnęła jego głowę w jedną stronę. Oczy mu się rozszerzyły,
z ust wydobył się bulgot.
Właśnie go zabiła.
– Nie! – wyrwało mi się z gardła. Nie mogłam w to uwierzyć.
Nie mogłam spuścić z niej wzroku. – Ty, ty właśnie…
– Za późno. – Nashira puściła jego głowę, która opadła. – Mogłaś
to zrobić, 40. Bezboleśnie. Gdybyś tylko wykonała to, o co
prosiłam.
Zaśmiała się. Ona się śmiała. Podbiegłam do niej, paląca
krew krążyła mi w żyłach. Naczelnik i Alsafi chwycili mnie za ręce,
odciągając do tyłu. Kopałam, okładałam ich i walczyłam, dopóki
nie opadłam z sił.
– Ty suko – krzyknęłam. – Ty suko, wredna suko! On nawet nie
był jasnowidzem.
– To prawda. Nie był. – Nashira obeszła krzesło dookoła. – Ale
dusze ślepców są najlepszymi sługami, nieprawdaż?
Alsafi chciał zwichnąć mi bark. Wbiłam się paznokciami w ramię
Naczelnika, to zranione, to, które wcześniej opatrzyłam. Zdrętwiał.
Miałam to gdzieś.
– Zabiję was – powiedziałam do nich wszystkich. Z trudem mogłam
oddychać, ale powtarzałam: – Zabiję was. Przyrzekam, zabiję.
– Nie musisz przyrzekać, 40. Pozwól nam zrobić to za ciebie.
Alsafi rzucił mnie na podłogę. Walnęłam czaszką o twardy
marmur i zamigotało mi przed oczami. Usiłowałam się ruszyć,
ale coś mnie powstrzymywało. Kolano na moich plecach. Przeciągnęli
moje palce po marmurowej podłodze. Wtedy poczułam
127