czas zniw_1 issuu pelna

− Nie uśmiechałaby się tak często, gdyby tak było. – Rysowałam
dalej. Teraz miałam coś, co wyglądało jak bulaj z pięcioma strefami.
− Więc ustaliliśmy, że to − wskazałam palcem na środek okręgu
– jest strefa słoneczna.
− Zgadza się. Strefa słoneczna to miejsce, gdzie duchy muszą
pozostać, by zachować zdrowy rozsądek. Srebrny sznur działa jak
sieć bezpieczeństwa. Powstrzymuje większość jasnowidzów przed
opuszczeniem tej strefy.
− Ale nie mnie.
− Otóż to. Na tym polega twoje osobiste dziwactwo. Powiedzmy,
że większość z nas posiada sznurek pomiędzy naszym ciałem
i duchem, długości mniej więcej dwóch i pół centymetra – powiedziała,
odmierzając odległość pacami. – Ty posiadasz półtora kilometra.
Możesz wchodzić w zewnętrzny pierścień swojego sennego
krajobrazu, co oznacza, że umiesz wyczuwać zaświaty znacznie
dłużej niż my. Możesz także wyczuwać senne krajobrazy innych
ludzi. My wyczuwamy tylko duchy i aury, i to z niedalekiej odległości.
Nie mogę teraz wyczuć Jaxona i innych.
Ja mogłam.
− Ale są jakieś granice.
− Dlatego musimy być ostrożni. Nie znamy jeszcze twoich
ograniczeń. Musimy je sprawdzić.
Skinęłam. Jaxon wykładał mi teorię śniących wędrowców wielokrotnie,
ale Eliza była o wiele lepszym nauczycielem.
− A co stałoby się, gdybyś spróbowała opuścić swoją strefę słoneczną?
Teoretycznie.
− Cóż, wydaje nam się, że druga strefa znajduje się tam, gdzie
mieszczą się „koszmary” ślepców. Sznur pozwala ci czasem wyjść
tak daleko, jeśli jesteś zestresowana lub zdenerwowana. Gdybyś
wyszła poza strefę zmierzchu, zaczęłabyś wariować.
Uniosłam brew.
− Ja naprawdę jestem dziwakiem, no nie?
323