czas zniw_1 issuu pelna

dwóch mężczyzn ubranych na czerwono. Chciałem ich minąć, ale
mnie usłyszeli. Mieli maski. Nie wiem dlaczego, ale zacząłem uciekać.
Bałem się. Usłyszałem strzał i… i wtedy musiałem zemdleć.
A potem było mi niedobrze.
Zastanawiałam się, jakie efekty flux wywoływał u ślepców. Było
oczywiste, że pojawią się fizyczne objawy – wymioty, pragnienie,
niewytłumaczalny strach – ale nie fantasmagoria.
– To okropne – powiedziałam. – Jestem pewna, że zaszła straszna
pomyłka. – Naprawdę byłam pewna. W żadnym wypadku tak
dobrze wychowane dziecko ślepców nie powinno się tu znaleźć.
– Więc pozwolą mi wrócić do domu? – Seb zdawał się odzyskiwać
nadzieję.
– Nie – odparł Julian.
Wytężyłam słuch. Kroki. Pleione wróciła. Otworzyła drzwi.
Chwyciła najbliższego więźnia i postawiła go na nogach jedną ręką.
– Za mną. Pamiętać o zasadach.
Wyszliśmy z budynku przez podwójne drzwi. Za papilarniczką
szła zaklinaczka dusz. Na skórze czuć było chłodne, nieprzyjemne
powietrze. Zatrzymałam się, kiedy podeszliśmy do szubienicy
– może to jednak była Wieża – ale Pleione przeszła obok. Nie
miałam pojęcia, co zrobiła z resztkarzem ani co to był za krzyk, ale
nie miałam zamiaru o to pytać. Głowa w dół, oczy otwarte. Tutaj
również miałam przestrzegać mojej zasady.
Prowadziła nas przez opuszczone ulice, oświetlone latarniami
i mokre po nocnej ulewie. Julian szedł obok mnie. W miarę jak szliśmy,
budynki stawały się coraz większe – ale nie były to wieżowce.
W niczym ich nie przypominały. Nie miały metalowej podbudowy,
nigdzie nie zauważyłam śladów elektryczności. Stara architektura,
jeszcze z czasów, gdy wyczucie estetyki było zupełnie odmienne
od obecnego. Kamienne mury, drewniane drzwi, ołowiowe okna
z bordowymi i fioletowymi szybami. Za ostatnim rogiem ukazał
nam się widok, którego nigdy nie zapomnę.
60