czas zniw_1 issuu pelna

świeży kawałek mydła i zmyłam z siebie pot, krew i pyłek. Moja
ziemista, posiniaczona skóra nie wyglądała wiele lepiej. Dopiero
kiedy się osuszyłam, poczułam się odrobinę spokojniej.
Czy powinnam powiedzieć mu o pociągu? Może usiłować mnie
zatrzymać – przecież przywiózł mnie tu z powrotem, choć mógł
puścić wolno. Z drugiej strony musiałam się dowiedzieć, czy pociąg
jest strzeżony i w którym miejscu znajduje się wejście. Nie
przypominałam sobie nic z treningu – żadnego włazu ani drzwi.
Musiały być ukryte.
Kiedy wróciłam do komnaty, założyłam nowy żółty mundur.
Pyłek został już zmieciony z dywanu. Usiadłam na tapczanie. Jednym
strzałem między oczy załatwiłam Kraza Sargasa, spadkobiercę
krwi Refaitów. Do tej chwili myślałam, że są zbyt silni, aby
ich zabić. To musiał być ten pyłek – kula tylko go dobiła. Zanim
uciekłam z wieży, zwłoki gniły mi na oczach. Unicestwiło go kilka
ziarenek pyłku.
Drzwi się otworzyły, a ja zerwałam się z miejsca. Naczelnik
wrócił. Usiłowałam wyczytać odpowiedź z jego twarzy.
Podszedł i usiadł obok mnie. Wziął wacik, zanurzył go w słoiku
z bursztynowym płynem i przyłożył mi do rany na policzku.
Obserwowałam go w ciszy, czekając na jego wyrok.
− Kraz nie żyje – powiedział bez cienia emocji. Poczułam ostre
ukłucie w policzku. – Był prawowitym spadkobiercą władzy krwi.
Gdyby się dowiedzieli, zostałabyś publicznie torturowana. Wiedzą
o brakujących zapasach, ale nikt cię nie widział. Pamięć dziennego
stróża została usunięta.
− Czy ktoś mnie podejrzewa?
− Możliwe, że prywatnie, ale nie mają dowodów. Na szczęście
nie użyłaś ducha, aby go zabić, bo wtedy twoja tożsamość byłaby
oczywista.
Zaczęłam się mocniej trząść. Cała ja, zabijam kogoś tak ważnego,
nie wiedząc nawet, kim jest. Gdyby Nashira się o tym
384