czas zniw_1 issuu pelna

Przynajmniej nie umarłam w Szeolu, to byłoby nie do zniesienia.
Tutaj przynajmniej Nashira nie mogła mnie dorwać.
Ktoś zjawił się przy mnie, złapał mnie za rękę. Wyczułam go.
Kamfora.
Nick.
Nie rozpoznał mnie. Nie był w stanie. Odchylił moją brodę,
przystawiając mi do szyi nóż.
− Ty cholerny zdrajco.
Nick. Rana paliła. Mój rękaw przemoczony był krwią.
− Zobaczmy twoją twarz – powiedział Nick. Jego głos był teraz
cichszy, przepełniony żalem. – Czymkolwiek jesteś, jesteś jasnowidzem.
Skoczkiem. Może sobie o tym przypomnisz, kiedy zobaczysz
ostatnie światło.
Zerwał maskę z mojej twarzy. Kiedy mnie zobaczył, coś w nim
pękło.
− Paige – wydukał. – Paige, o nie, förlåt mig * . – Ucisnął moje
żebra, usiłując zatamować krew. – Przepraszam, tak bardzo przepraszam,
myślałem… Jaxon chciał… – No jasne. Jaxon chciał
śniącego wędrowca. To Nick mnie postrzelił, nie Sajon. – Co oni
ci zrobili? – Głos mu drżał. Pękało mi serce, gdy patrzyłam na jego
cierpienie. – Nic ci nie będzie, obiecuję. Paige, popatrz ma mnie.
Popatrz na mnie!
Z trudem mogłam patrzeć na cokolwiek. Moje powieki zrobiły
się ciężkie. Podniosłam palce, łapiąc go za koszulę. Oparł moją
głowę o swoją klatkę piersiową.
− Już dobrze, kochanie. Gdzie oni cię zabrali?
Potrząsnęłam głową. Pogłaskał mnie po mokrych od potu włosach.
To było tak kojące. Chciałam z nim zostać. Nie chciałam,
żeby z powrotem mnie tam zabrali.
− Paige, nie waż się zamykać oczu. Powiedz mi, gdzie te dranie
cię zabrały.
* (Szwedzki) Wybacz mi.
348