czas zniw_1 issuu pelna

trzy identyczne pary skórzanych rękawic oraz szeroki srebrny pierścień
z czerwonym klejnotem.
Przy ścianie stała gablota wykonana z ciemnego palisandru.
Kiedy otworzyłam przeszklone drzwiczki, mój szósty zmysł przeszył
kłujący ból.
W środku znajdowała się kolekcja przyrządów. Niektóre z nich
znałam z czarnego rynku, inne były noumenami. Większość jednak
stanowiły bibeloty: deseczka do pisania dla medium, kreda, tabliczka
służąca do kontaktu z duchami – bezużyteczny spirytystyczny
sprzęt, rzeczy, które ślepcy nieodmiennie kojarzyli z jasnowidztwem.
Inne, na przykład kryształowa kula, mogły być wykorzystane
do wróżenia. Nie byłam wróżbitą, więc dla mnie były nieprzydatne.
Podobnie jak Graffias nie potrzebowałam przedmiotów do
kontaktów z zaświatami.
Potrzebowałam natomiast respiratora. Do momentu znalezienia
aparatu tlenowego będę musiała zachować ostrożność w częstotliwości
odłączania swego ducha od ciała. W taki właśnie sposób
poszerzałam swoje postrzeganie zaświatów: potrafiłam wypchnąć
z ciała mojego ducha, kierując go w najodleglejsze miejsca mych
wspomnień. Gdyby jednak ten stan utrzymywał się zbyt długo,
mój naturalny oddech po prostu by się zatrzymał.
Coś przykuło moją uwagę – małe prostokątne pudełeczko
z pięknym drewnianym kwiatem wygrawerowanym na wieku.
Osiem płatków. Odbezpieczyłam zapięcie i uniosłam wieko.
W środku leżały cztery zalakowane fiolki, każda z nich zawierała
kleisty płyn o ciemnoczerwonym, prawie czarnym zabarwieniu.
Zamknęłam pudełeczko. Nie chciałam wiedzieć, co to jest.
Ból powoli ustępował. Nigdzie nie widziałam bielizny na zmianę.
Nie mam pojęcia, dlaczego liczyłam na to, że ją znajdę. On nie
dbał przecież, w czym i jak mam spać. Obchodziło go jedynie, czy
jeszcze żyję.
100