czas zniw_1 issuu pelna

Spojrzałam na gwiazdy. To mógł być ostatni raz, kiedy widziałam
takie gwiazdy w mieście bez światła, bez smogu. A może któregoś
dnia cały świat będzie tak wyglądał? Świat pod rządami Nashiry,
jedno wielkie ciemne miasto-więzienie.
Naczelnik położył rękę na moich plecach.
− Musimy już iść.
Poszłam z nim do wejścia. Otworzył bramę, a ośmioro jasnowidzów
i ślepców ruszyło w kierunku łąki. Kiedy znaleźliśmy się po
drugiej stronie, otworzył szeroko kolejną bramę i wyjął fiolkę. Miał
więcej fiolek niż znachor.
Jej zawartość była blada i krystaliczna. Sól. Wysypał ją, tworząc
cienką linię. Już miałam zapytać o Emmitów, kiedy Jax złapał mnie
za ramiona i rzucił mną o słupek. Czułam siłę ogrodzenia, tak bliską,
że moje włosy się zelektryzowały.
− Idiotka. – Złapał mnie za sukienkę. – Właśnie im pokazałaś,
gdzie jesteśmy, ty nędzny dzieciaku.
− Pokazuję wszystkim, gdzie jesteśmy. Nie zostawię tu tych
ludzi na pewną śmierć, Jaxon – powiedziałam. – To są jasnowidze.
Mięśnie jego twarzy zadrgały, by wykrzywić się w grymasie
wściekłości. Takiego Jaxona się bałam – człowieka, do którego należało
moje życie.
− Zgodziłem się przybyć tutaj, żeby uratować swojego śniącego
wędrowca – wycedził. – A nie ocalać hołotę wróżbitów i augurów.
− To nie mój problem.
− Właśnie że twój. Jeżeli zrobisz cokolwiek więcej, żeby narazić
na szwank to przedsięwzięcie, zorganizowane, żeby ocalić ciebie,
niewdzięczny mały urwisie, dopilnuję, żebyś pokutowała za to
przez resztę swych dni. Wyślę cię na Wyspę Jakuba, gdzie będziesz
chałturzyć z całą resztą łajdackich wyrzutków, którzy chodzą jeszcze
po świecie. Zobaczysz, co ci zrobią. – Poczułam na gardle jego
zimną rękę. – Ci ludzie są zbędni. My nie. Może zdobyłaś odrobinę
niezależności, moja śliczna, ale zrobisz to, co ci każę. I wszystko
wróci do normy.
481