czas zniw_1 issuu pelna

Ale Thuban nie wydawał się przekonany. Zmierzał w moim kierunku,
z szeroko rozszerzonymi nozdrzami i odsłoniętymi zębami.
Dotarła do mnie potworna myśl: musiał być węszącym, potrafił
wyczuć duchowe działanie. Gdyby mnie wywęszył, byłoby po mnie.
Wyciągał palce w kierunku pudełka, za którym byłam schowana.
Gdzieś w oddali, w innym pokoju coś wybuchło.
W ułamku sekundy Thuban ruszył w kierunku korytarza. Terebell
tuż za nim, ale odwróciła się do mnie przy drzwiach.
− Uciekaj – powiedziała. – Dostań się do Wieży Toma.
Zniknęła.
Nie zastanawiając się ani chwili, założyłam plecak i wskoczyłam
na parapet. Omal nie spadłam, zsuwając się po bluszczu, zadrapując
sobie ręce i ramiona.
Krew pulsowała mi w żyłach. Każdy cień wyglądał jak Thuban.
Kiedy biegłam przez krużganki w kierunku głównego dziedzińca,
usiłowałam poskładać coś sensownego w mojej głowie. Terebell
mi pomagała. Ukryła mnie. Wyglądało to nawet, jakby ktoś specjalnie
dla mnie wywołał zamieszanie. Wiedziała, że przyjdę, wiedziała
po co, a po tym, jak mnie zobaczyła, zaczęła mówić po angielsku.
Była jedną z nich. Jedna z okaleczonych. Musiałam dowiedzieć się
czegoś więcej o ich historii, żeby zrozumieć, o co w tym wszystkim
chodzi, ale najpierw czekało mnie włamanie do Wieży Toma, by
zabrać zapasy i wrócić do Naczelnika.
Wybuch sprowadził grupę kosiarzy biegnących w kierunku
wejścia z dala od dzwonnicy. Zatrzymałam się w ciemnej bramie.
W samą porę – zaczęli wbiegać na krużganki, dokładnie tam, skąd
właśnie uciekłam.
− 28, 14, zabezpieczyć Meadow – zawołał jeden z nich. – 6,
idziesz ze mną. Pozostali, przeszukać dziedzińce. Zawołajcie Kraza
i Mirzam.
Nie miałam wiele czasu. Wstałam i popędziłam w kierunku
głównego dziedzińca.
376