czas zniw_1 issuu pelna

krajobraz, wybierać wspomnienia i łączyć je w to, co ślepcy nazywają
snami.
− Sprawiałeś, że śniłam. – Wzięłam głęboki oddech. – Przemierzałam
swoje wspomnienia, odkąd tu przybyłam. To, jak zostałam
śniącym wędrowcem, jak Jaxon mnie znalazł. To byłeś ty. Ty sprawiłeś,
że to śniłam. Dlatego wszystko wiedziałeś, prawda?
Nasze spojrzenia się spotkały.
− To ta trzecia pigułka – powiedział. – Zawierała zioło zwane
szałwią, które sprawiało, że śniłaś swoje wspomnienia. To zioło
pomaga mi sięgać do zaświatów. Mój noumen krążący w twojej
krwi. Po kilku pigułkach miałem swobodny dostęp do twoich
wspomnień.
− Narkotyzowałeś mnie – z trudem wydobywałam z siebie słowa
– żeby dostać się do mojego umysłu.
− Tak. Tak samo jak ty podglądałaś senne krajobrazy dla Jaxona
Halla.
− To co innego. Nie siedziałam sobie spokojnie przy kominku
i nie oglądałam wspomnień, tak jak ogląda się jakiś film. – Powoli
się wycofałam. – Te wspomnienia są moje. Osobiste. Patrzyłeś nawet…
musiałeś wszystko widzieć! Nawet to, co czułam do… do…
− Nicka. Kochałaś go.
− Zamknij się. Zamknij cholerną jadaczkę.
Zamknął się.
Moja śniąca forma zaczęła się rozpadać. Zanim zdołałam sama
stamtąd wyjść, zostałam wyrzucona z jego sennego krajobrazu niczym
liść targnięty silnym podmuchem wiatru. Kiedy obudziłam
się we własnym ciele, odepchnęłam go rękami.
− Odejdź ode mnie.
Głowa mi pękała. Nie mogłam znieść jego widoku, jego obecności.
Kiedy próbowałam wstać, szarpnęłam kroplówkę.
− Przepraszam − powiedział.
362