czas zniw_1 issuu pelna

Sajonu. Ubrałam się powoli zesztywniałymi z zimna rękoma. Kiedy
skończyłam, kobieta podeszła do drzwi.
– Pójdziesz za mną. Do nikogo się nie odzywaj.
Na zewnątrz panował jeszcze większy chłód, a przyniszczony
dywan nie dawał żadnego ciepła. Kiedyś pewnie miał czerwony
kolor, ale wyblakł i był poplamiony wymiocinami. Prowadziła
mnie przez labirynt kamiennych korytarzy, obok małych zakratowanych
okien i płonących świec. Ich światło było dla mnie zbyt
wyraźne, zbyt ostre w porównaniu do chłodnych latarni Londynu.
Czy to może być zamek? Nie wiedziałam o żadnym zamku
w promieniu tysiąca mil od Londynu, nie mieliśmy monarchy od
czasów królowej Wiktorii. Jeśli nie Wieża, to może było to jedno
ze starych więzień Kategorii D.
Spojrzałam na zewnątrz. Była noc, ale widziałam podwórko
oświetlone kilkoma latarniami. Zastanawiałam się, jak długo znajdowałam
się pod wpływem fluxu. Czy ta kobieta widziała, jak się
męczyłam? Czy była pod rozkazami NDK, czy też to ona nimi
dowodziła? A może pracowała dla Archonu, choć przecież nie zatrudniliby
jasnowidza. Bo w to, że nim była, nie miałam podstaw
wątpić.
Zatrzymała się przed drzwiami, zza których wypchnięto chłopca.
Był wychudzony, miał szczurzą twarz i szopę jasnych włosów
oraz wszystkie objawy zatrucia fluxem: szklane oczy, trupio bladą
twarz i sine usta. Kobieta zmierzyła go wzrokiem.
– Imię?
– Carl – zachrypiał.
– Słucham?
– Carl. – Gołym okiem było widać, że przechodził katusze.
– A więc gratuluję przeżycia Fluxion 14, Carl. – Nie zabrzmiało
to pochwalnie. – Mam nadzieję, że się wyspałeś.
Wymieniliśmy spojrzenia z Carlem. Wiedziałam, że wyglądam
tak samo okropnie jak on.
53